Odcinek 10

Violetta na chwilę zamarła. Nie mogła nic z siebie wydusić.
- Violetta, mówię do Ciebie ! Odezwij się !
- Em...Czego chcesz Priscilla ?
- Co się dzieje? - spytał German.
- Em...Nic - Violetta się rozłączyła.
- Niewiarygodne, rozłączyła się ! Już ona mnie popamięta ! - wrzasnęła Priscilla.
- Kto to był? Powiedz mi.
- Em...To była...To była...Priscilla.
- Priscilla? Co od Ciebie chciała?
- Pewnie ją chciała zastraszyć - dodał León.
- Spokojnie, dobrze zrobiłaś rozłączając się.
- Boję się - I przytuliła się do taty.
- Cii, wszystko będzie dobrze. Jak będzie czegoś chciała, to napewno zadzwoni do mnie.
- To po co dzwoniła do mnie?
- Nie wiem, to bardzo podejrzane.
- Coś się stało? - spytała Angie.
- Priscilla do mnie dzwoniła, ale się rozłączyłam.

- To bardzo dobrze zrobiłaś. Takiej rozmowy nie warto kontynuować...

- No nie wiem, wydaje mi się, że powinnam jej wysłuchać, chyba źle zrobiłam urywając rozmowę...

- Nie przejmuj się kochanie - dodał León.

- Angie, strasznie źle wyglądasz, coś ci jest? - zdziwił się German.
- Nie, tylko mi trochę słabo.
- Chodź, połóż się.
- Dobrze...

*****

Francesca i Diego dotarli do studia ,,The U-Mix show".
- Witam Was w naszym studiu nagrań! - przywitał ich główny prowadzący.
- Bardzo nam miło.
- Jak już wiecie będziecie musieli zaśpiewać piosenkę, czy zastanawialiście się nad jakąś już?
- Moglibyśmy zaśpiewać ,,Luz Camara y accion" . Co ty na to Diego?
- Co? Nie, chyba żartujesz Francesca...
- Ale Diego proszę zgódź się.
- No niech będzie.
- To świetnie. Zaraz zaczynamy!

*****

Brodwey zrobił poważną minę.

- Camila to koniec, przykro mi.

- Ale Brodwey nie! My nie możemy.

- Proszę Cię, nie utrudniaj tego - I odszedł.

- Przecież ja Cię kocham...- urwała i się rozpłakała.

- Co się stało? - podszedł do niej Andres.

- Rozstałam się z Brodweyem, bo on wraca do Brazylii.

- Tak, mówił nam o tym. Oj Camila, chodź do mnie i się przytul.

- Dzięki. Wiesz, co? Widziałam Cię wczoraj w programie.

- Tak? I co? Podobało Ci się?

- To co mówiłeś było bardzo mądre.

- Jak chcesz mogę Ci udzielić pewnych rad, od tego jestem.

- Nie, dzięki. Jak będę potrzebowała, to się do Ciebie zgłoszę.

- Ale ty już potrzebujesz tego...

- Naprawdę nie trzeba, ale dzięki Andres. Ja idę, nie mam nastroju na rozmowę. - i poszła.

- Hmm...Jak jej pomóc, skoro nie mogę nawet tego powiedzieć w telewizji, bo oni sobie nie życzą, żebym gadał o ich związku?! Spokojnie Andres, na pewno coś wymyślisz...Tak.

*****

Tata Ludmiły wszedł do pokoju, słysząc jej słowa.

- Ludmiła...

- Tato, myślałam, że poszedłeś...

- Nie, usłyszałem Waszą rozmowę i się wstrzymałem. Czemu mi nie chciałaś powiedzieć? Co ona znowu kombinuje?

- Tato, ona chce odzyskać Germana. Boję się, że może kogoś przez to skrzywdzić.

- Najbardziej, to ona krzywdzi nas.

- Tak, masz racje, ale co jeśli coś wymyśli?!

- Córeczko spokojnie. Poradzimy sobie. Mam do niej zadzwonić?

- Jak chcesz.

- To daj mi telefon.

- Ok, prosze.

- Priscilla?

- Po co do mnie dzwonisz?! Lepiej się zajmij słoniami.

- Posłuchaj mnie. Chcę z Tobą o czymś porozmawiać.

- To prosze bardzo. No o czym?!

- Nie zrób niczego głupiego. Bardzo Cię prosze i nie rań więcej swojej córki. Ona przez Ciebie płacze.

- Mam gdzieś to, że ona przeze mnie płacze. Może w końcu się czegoś nauczy! A teraz sorry ale muszę kończyć i nie dzwoń do mnie więcej! Adios !!!

- I co?

- Ah, Twoja mama ma ostry charakter...

- No mówiłam.

- Spokojnie kochanie, trzeba być dobrej myśli - dodał Federico.

*****

Po udanym zaśpiewaniu, Diecesca zeszła ze sceny.

- Byliście genialni !Jesteście zatrudnieni!

- Co?! Naprawdę?! Aaaa, jak świetnie!

- Za 2 tygodnie macie śpiewać solo. Francesca, ty wtedy będziesz miała przerwę w trasie i tu wrócisz. A teraz przedstawię Wam nowego producenta tego show. Oto on:

- To wy?! - krzyknął Marotti.

- Marotti?! - zdziwili się.

- Właśnie zostałem nowym producentem tego show. Cieszycie się?

- Co proszę?!- Diego nie mógł w to uwierzyć.

- Wasz duet był genialny! Jestem Waszym fanem numer jeden. W końcu osiągnęliście szczyt! 

- To są chyba jakieś jaja - rzekł Diego.

- Diego, lepiej jak nie będziesz nic mó...- urwała Fran.

- Nie mam zamiaru pracować z kimś, kto porzucił nasze studio i wystawił nasz zespół na bruk! 

- Ale nie możesz zerwać umowy, którą podpisywaliście wczoraj przed występem.

- Ja się z tego wypisuję i to jest moje ostatnie słowo.

- Diego, uspokój się. Jakoś temu zaradzimy. Może jednak zrobimy rozejm? - spytała Fran.

- Nie, bo on będzie dalej taki sam i się nie zmieni.

- Diego warto dawać innym szanse.

- Ale on na to nie zasługuje czy ty tego nie chcesz zrozumieć?!

- Rozumiem, ale moim zdaniem, warto mu dać. Diego, proszę Cię, zaryzykujmy. Już nie bądź taki uparty...

- Dobrze, niech będzie, ale obyśmy tego nie żałowali.

- To genialnie, dziękuję, dziękuję ! Kocham Was ! - i zaczął ich przytulać.

- Ej, bez takich - powiedział stanowczo Diego.

- Em...dobrze. A więc z Waszą dwójką widzę się za 2 tygodnie. Wspaniale ! Jestem zachwycony.

- Tak, tak, my też... - dodał Diego z ironią.

- Diego! - szarpnęła go.

- No co?

- Jeszcze słowo.

- Już dobra, dobra, tylko mnie nie bij.

- No, mam nadzieję.

*****

Minęły 2 tygodnie. Rodzinna Castillo przyszykowywała się do powrotu do domu. Angie coraz gorzej się czuła.

- Angie, wszystko na pewno w porządku? Od tygodnia źle wyglądasz - spytał German.

- Tak, wszystko okay, German. Nie martw się.

- Hej wam. Co dzisiaj na śniadanie? - spytała Violetta podchodząc z Leónem do stołu.

- Twoje ulubione kanapeczki. A dla Leóna przygotowałem Tacos.

- O, bardzo dziękuję - powiedział.

- Nie musisz dziękować. Żaden problem.

- Ja się obejdę dzisiaj bez śniadania - rzekła Angie, wstając od stołu.

- Czemu? Nie masz apetytu? - zdziwiła się Viola.

- Tak, ostatnio jakoś tak.

- Może coś Cię złapało? - spytał León.

- Nie wiem, możliwe. Wy jedzcie, ja się pójdę przewietrzyć.

- Ok, a ja zaraz do Ciebie dołączę - powiedział zaniepokojony German.

- Wiecie co jej jest? - spytał.

- No jesteśmy tu już miesiąc, więc mogła coś złapać...- powiedział León.

- Tak, albo po prostu jest zmęczona. Ja też czasami nie mam apetytu. To nic. Przejdzie jej - dodała Violetta.

- No mam nadzieję. Dobra, ja lecę do niej, a wy jedzcie spokojnie jeszcze.

- Ok.

*****

Ramallo wszedł do kuchni rozmawiając z Germanem przez telefon.

- Tak, tak, dobrze. To pozdrów ją ode mnie i będziemy czekać. No, na razie. Pa.

- Z kim Pan rozmawiał? - spytała Olga.

- Z Germanem. Dzisiaj wylatują do domu. Także musisz posprzątać wszystkie pokoje.

- Ja muszę, tak?! To my musimy to zrobić, Panie Ramallo!

- Co proszę?! Ale ja nie jestem tutaj od sprzątania, tylko ty, Olga.

- Myli się Pan. Ja byłam do dzisiaj.

- Jak to?! Co Pani mówi?!

- Od dzisiaj biorę wolne.

- Ale Pani nie może, musiałaby Pani z Panem Germanem porozmawiać w sprawie urlopu.

- Nie, nie i nie. Jestem tym wszystkim zmęczona i dzisiaj nie pracuję. Jedyne co dzisiaj zrobię, to ugotuję obiad.

- I tylko tyle?!

- To aż tyle proszę Pana. Aż tyle!

- Ale Olga, co Pani wyprawia przed ich przyjazdem?! Przecież oni tak na Panią liczą.

- Tak z pewnością. Ale ja zasługuje na wolne i to teraz.

- Dlaczego akurat przed jutrem?! Co się Pani tak uwidziało?!

- Co mi się uwidziało?! Otóż spokój i relaks. Niech się Pan tym zajmie chociaż raz i mnie zastąpi ! 

- Co?! Ja?! O nie, mam za wiele spraw na głowie...

- No niby co, poza myśleniem o przestrzeni osobistej?!

- Ja wcale o tym nie myślę, tylko to wyznaczam i niech się Pani do mnie nie zbliża!

- Bo co mi Pan powie?! Przestrzeń osobista?!

- Tak, tak powiem. Przestrzeń osobista, Olga, ale już!

- Dobrze, prosze bardzo. Chce Pan?!

- Tak.

- To niech Pan wychodzi z tej kuchni, ale już!

- Wyrzuca mnie Pani?!

- Tak, bo chciał Pan przestrzeń osobistą, to ją Pan dostanie. Wypad Ramallo!

- Wielkie nieba. Nie wiarygodne...- i poszedł.

- Będzie mi tu jeszcze świnił pod nosem...

*****

Andres siedział z Maxim w parku i przeglądał liczbę wyświetleń na swoim programie. Nagle ktoś do niego zadzwonił.

- Wow, 5 tysięcy wyświetleń w 1 dzień. Andres bijesz rekordy.

- Dzięki. Poczekaj, ktoś do mnie dzwoni. Nie znam tego numeru.

- Może to ktoś z fanów?

- Witaj! Tutaj Adwokat Miłości, Andres. W czym mogę służyć?

- Cześć, z tej strony Twoja najwierniejsza fanka...

- A można wiedzieć jak Ci na imię?

- Tak, nazywam się Adrianna, ale mówią na mnie Ariana i dzwonię, ponieważ chciałabym się z Tobą spotkać...

- Chcesz się ze mną umówić?

- No tak.

- Ale na randkę...?

- No tak.

- Ale nie żartujesz?

- Nie. To jak? Kiedy masz czas?

- Nawet dzisiaj.

- To spotkajmy się o 17:00 w Resto Barze.

- Świetnie, to do zobaczenia.

- Stary, ona Cię zaprosiła na randkę! Ciesz się! Masz prawdziwą fankę, która może się stać Twoją...

- Ej, spokojnie. Nie zagalopowujmy się tak szybko jeszcze. Poczekamy zobaczymy, ale bardzo bym chciał. Jestem ciekawy jak wygląda.

- Wszystkiego się dowiesz o 17:00 i pamiętaj. Daj mi potem znać jak było.

- Tak, jasne, jasne. Pewnie, to na razie.

- No cześć, trzymaj się.

*****

Ludmiła i Federico pojechali odwiedzić Luckiego. Od tego czasu już bardzo podrósł.

- Stęskniliście się za nim, co? 

- Tak, bardzo. Jest moim ulubionym dzikim kotem.

- Serio? A ja myślałem, że ja - zażartował Fede.

- Oj Fede, ty jesteś to prawda, ale łagodnym...

- Dzięki, haha.

- Możemy do niego wejść i go pogłaskać?

- Tak, ale pamiętajcie, że to dziki kot.

- Wcale, nie. Już jest oswojony.

- Lepiej się słuchajmy Twojego taty. On ma większe doświadczenie.

- Skoro on ma, to ja też będę mieć. Tato, nuczysz mnie rozpoznawać zachowania zwierząt?

- Chyba nie będę musiał, masz to w genach.

- No tak, zapomniałam. Dzięki, że mi przypomniałeś.

- Nie wiem, co ja bym bez Ciebie zrobił...

- A co ja bez Ciebie.

- Moja kochana córeczka - Potem weszli do Luckiego. Gepard zaczął się do nich od razu łasić.

- Widzisz tato? Mówiłam, że mam dryg do zwierząt?

- Tak córcio, masz.

*****

Francesca i Diego wrócili z trasy koncertowej po Europie, by zawitać ponownie do studia The U-mix show. Dzisiaj oboje mieli zaśpiewać swoje solówki.

- Ah, Diego, ta trasa koncertowa, mam tyle wspomnień, że nie wiem jak to opisać. Piski fanów na mój widok. Autografy, wywiady, czy to nie wspaniałe?

- Tak, bardzo...- powiedział z sarkazmem.

- Co jest? Czemu masz taką minę.

- Nie wiesz?

- Oj, przepraszam. Zapomniałam, że wciąż myślisz nad dalszą pracą w Art Rebel, a ja ci tylko zawracam głowę...Twój tata dzwonił do Ciebie?

- Może z pare razy, ale to tyle.

- To i tak dobrze, że się dogadujecie i to tylko dzięki mnie.

- Jasne, nie przypisuj tego sobie aż tak. To też nasza wspólna współpraca.

- Tak, wiem. Zastanawiałeś się już, co zaśpiewasz?

- Tak, a ty?

- Tak, ale Ci nie powiem.

- Ok, ty w takim razie też zobaczysz.

- Ok. Ciekawe komu lepiej pójdzie...- I weszła do środka.

- Ej, Francesca, bez takich.

*****

Camila siedziała na wykładach z matematyki i myślała o Brodweyu, który od tygodnia był już w Brazylii.

- Dlaczego wszystko musi się tak toczyć? Dlaczego miłość dochodzi do czarnej dziury i umiera rozrywając serce na pół? Kto zawinił temu? My czy może los? Czemu inni mogą mieć szczęście w miłości, a inni nie? O nie, ja jednak potrzebuję pomocy specjalisty...Ale tym specjalistą jest...Andres...O nie, nie mogę go o to spytać...Chociaż z drugiej strony, co mi tam szkodzi, wysłać mu sms-a , żeby powiedział o tym w programie...Tak, tak zrobię.

- Camila Torres, obudź się. Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! - spytał wkurzony wykładający.

- Co?! Ja?! Tak, tak, przepraszam. Zamyśliłam się.

- Wszystko okay?

- Nie, znaczy teraz już tak. Em...czy mogę wyjść się przewietrzyć? Tak na chwileczkę?

- Dobrze, ale masz 5 minut i wracasz.

- Dziękuję! Kocham Pana...Znaczy kocham Pana wykłady, nie ważne. Idę.

- Dobrze, na czym to ja skończyłem mówić? Aha no tak, już wiem, to teraz powtórzymy przykłady jeszcze raz...

*****

Andres otrzymał sms-a, gdy szedł do Resto Baru, by spotkać się z Adrianną.

- Cześć, miło mi Cię poznać...- powiedział zauroczony na jej widok.

- O rety, to naprawdę ty, nie wierzę! Słuchaj, nawet nie zdajesz sobie sprawy jak ja Cię uwielbiam.

- Ooo, dziękuję. Aż tak Ci się podoba mój program.

- Tak, ale przede wszystkim ty mi się podobasz.

- Ja?

- No w tym co mówisz, jak to tłumaczysz, sam rozumiesz prawda?

- Tak, wiesz, jesteś piękna.

- Ah, dziękuję, a ty przystojny.

- Dzięki. To o czym chciałabyś porozmawiać?

- Chciałabym się dowiedzieć, o czym będzie kolejny odcinek?

- Będzie o tym, dlaczego miłość jest dla innych cukierkowa, a czemu dla niektórych jest nieszczęśliwa.

- Genialny temat.

- Akurat, moja przyjaciółka mi go podsunęła. Ty też możesz.

- A mogę Cię najpierw o coś zapytać?

- Tak, pewnie, o co?

- Masz dziewczynę?

- Nie, ale miałem kilka, ale tak się złożyło, że nie wyszło.

- Aha, to przykro mi...

- Już jest okay, pogodziłem się z tym. A ty masz chłopaka?

- Nie, ale też miałam kilku...

- Mhm...Słuchaj, proponuję się nam przejść gdzieś na lody, co ty na to?

- Tak, z chęcią.

- To super.

*****

Olga smarzyła naleśniki, wyszła na chwilę z kuchni, bo ktoś zadzwonił do drzwi. Nie zauważyła, że ścierka spadła na palnik z gazem.

- O, Beto, co Cię tu sprowadza? Wejdź do środka.

- Nie, lepiej, porozmawiajmy tutaj w ogrodzie, na polu.

- A czemu tu?

- Bo, bo, jest świeże powietrze, nie? 

- Czy ty się boisz Pana Ramallo?

- Ja? Nie, no może trochę. Wiesz, chciałem z Tobą porozmawiać o tym naszym planie - Wtedy Ramallo wracał z pracy i gdy ich przyuważył schował się za krzakiem by podsłuchać o czym rozmawiają.

- To mów, Beto.

- Powiedziałaś już Ramallo, że nie byliśmy razem teraz?

- Nie, nie mogłam mu o tym powiedzieć, nie umiem, Beto. Nie wiem czy w ogóle dam radę. A chcę być z nim. Wiesz jak jago kocham.

- To skoro go kochasz, to mu to powiedz, bo on właśnie tu jest...

- Co? Jak to tu jest? Gdzie?

- Co proszę?! Okłamałaś mnie, Olga?! - powiedział Ramallo stając za nią.

- Ramallo, ja Cię tak przepraszam. Ja nie chciałam tego robić. Byłam zagubiona, nie wiedziałam co mam robić. Proszę Cię, wybacz mi! - płakała.

- Olga, nie ma mowy, wy mnie obydwoje oszukaliście! Olga i po co to wszystko?! Chciałaś sprawić, żebym cierpiał?! Jak tak można traktować niewinnego człowieka, toż to szczyty!

- Nie, Ramallo. Myślałam, że jak będę z Beto, to ty będziesz o mnie walczył, ale Pan ze mnie zrezygnował i...

- I dobrze zrobiłem. Nie sądziłem, że się posuniesz do czegoś takiego. 

- Słuchajcie, nie chcę wam przerywać, ale...

- Niech Pan będzie cicho Panie Beto, ja tu prowadzę poważną rozmowę z Olgą.

- Ale...

- No co Beto?!

- Bo się dymi z okna z kuchni chyba...

- Wielkie nieba! To pożar!

- Olga, co Pani zostawiła na kuchence?!

- Naleśniki! - Potem wbiegli do domu i zobaczyli ogień w kuchni.

- Aaaaa...niech Pan dzwoni po straż pożarną! My tu zginiemy! Ja nie chcę umierać!!!

*****

Rodzina Castillo siedziała już w samolocie powrotnym do Buenos Aires. Santos grzecznie leżał przy nich. Czekali aż samolot wystartuje z pasa.

- Próbuję się dodzwonić do domu, ale ani Olga, ani Ramallo nie odbierają - powiedział zdziwiony German.

- A próbowałeś na domowy, tato?

- Też nikt nie odbiera. Pewnie znowu się kłócą. Ja z nimi nie wytrzymam.

- Spokojnie German, może tylko gdzieś wyszli, albo są w ogrodzie - dodała Angie.

- Angie, wszystko okay? - spytał León, przyuważając, że jest blada.

- Nie, strasznie mnie mdli...

- Masz chorobę lokomocyjną? - wystraszył się German.

- Nie, nie mam. Idę do łazienki. Zaraz wracam.

- Pójdę z nią, a wy grzecznie siedźcie tutaj okay?

- Dobrze, tato - Wtem na komórkę Germana ktoś zadzwonił.

- Odbierzesz? - spytał León.

- Tak, to Beto. Halo?

- Violu, posłuchaj muszę Ci coś po...po..wiedzieć. Wasz dom...Olga i Ramallo tam zostali...- ledwo mówił.

- Beto, co się dzieje? Co nasz dom? O co chodzi?

- Wasz dom się pali!

- Co?!

Ciąg dalszy nastąpi...

Jak myślicie jakie będą skutki pożaru?