Odcinek 7

Jacob próbował ją pocałować. Nie udało mu się, gdyż Violetta go odepchnęła.
- Co ty zwariowałeś?! - wkurzyła się.
- Nie, jesteś taka piękna...
- Mam chłopaka.
- A ja mam jaszczurkę - zażartował.
- Jesteś ciołkiem - po czym uciekła do Leóna.
- Zostaw moją dziewczynę w spokoju - wtrącił się León.
- A co masz z tym problem?
- Nie, ale mam problem z Tobą.
- Jak już coś, to ja mam problem z nią.
- Ta? To zaraz ty będziesz miał problem ze mną!
- León, spokojnie. Daruj sobie. To zwykły pajac. Chodźmy stąd.
- Nie pozwolę, żeby ktoś Cię skrzywdził.
- Wiem. Wracajmy do domu, bo już późno- Potem wyszli z kafejki.

*****

Priscilla zapukała do domu Jade.
- A co ty tu robisz?! - oburzyła się Jade.
- Musimy porozmawiać...
- Czego chcesz od mojej żony? - wtrącił się Nicolas.
- O, kompletnie zapomniałam, że mieszkacie razem...
- To idź do lekarza. Przepisze Ci leki na lepsze zapamiętywanie.
- Hahaha, ależ ty masz poczucie humoru - zaśmiał się Nicolas.
- Chciałam porozmawiać z jej bratem. Wiesz, gdzie może jest Matias?
- No jak to gdzie? Na ziemi. Tej ziemi. W tym mieście. Ze swoją kochanką Parodi. A cio?
- Mam do niego sprawę. Dzięki za informację. Na razie.
- Czekaj, czekaj panienko! Po co do niego idziesz?!
- To już moja sprawa.
- Skoro moja żona pyta, to masz jej odpowiedzieć.
- Ah...Ależ wy uparci...No dobrze...Idę do niego, ponieważ muszę się go poradzić, gdzie kupić pewne rzeczy, a on się najlepiej na tym zna. Tyle. Pa.
- Oh, jakaś tajemnicza ta kobieta...Strasznie tajemnicza.
- Zapomnijmy o niej. Chodź Jade, przejdziemy się do SPA.
- O, to świetny pomysł.

*****

Ludmiła i Federico wołali o pomoc. Wtem z daleka wyłoniła się sylwetka jakiegoś zwierza.

- Fede, oni chcą nas dać na pożarcie jakiemuś dzikiemu ssakowi!!!
- Nie, spójrz. To Lucky. Chyba uciekł z rezerwatu.
- Skąd wiesz, że to on?
- Bo ma emblemat.
- Lucky!!! Kici, kici...Ratuj nas!
Gepard podbiegł do nich i zaczął syczeć na murzynów.
- Dobry gepard!
Nagle zza krzaków wyszedł tata Ludmiły.
- Zostawcie ich! - krzyknął po ich języku.
Afrykanie natychmiast ich rozwiązali. Przez chwilę prowadzili jakąś rozmowę z ojcem, a potem odeszli.
- Tato! Jesteś moim bohaterem! Skąd się tu wziąłeś?
- Goniłem Luckiego. Nie wiedziałem, że was dopadli.
- Ty umiesz ich język?
- No a jak. Pewnie, że tak.
- To jakiś bełkot, a nie słowa.
- No cóż...Cejrowski jestem.
- Ta, jasne - zaczęli się śmiać.

*****

Następnego dnia Francesca malowała się w łaziencę i przygotowywała do odlotu w trasę.

- Co tam robisz w tej łaziencę tak długo?Przebierasz się? - spytał głupkowato Diego.

- Diego! Nie podglądaj mnie!

- A czyli się przebierasz?

- Nie! Maluję się. Chociaż w sumie to też robiłam...Nie powiedziałam tego! Wymaż to sobie z pamięci.

- Przykro mi, ale nie.

Potem wyszła z łazienki.

- Diego, bierz walizki, bo się zaraz spóźnimy.

- Nie stójcie! - zatrzymał ich Szymon.

- Tak?

- Zanim wylecimy...Masz jeszcze spotkanie w DDTVN.

- Co? Jak to? A co z samolotem?

- Będziesz leciała prywatnym, on na Ciebie poczeka.

- Aaaa...to już wszystko rozumiem teraz.

- Dobra, zbierajcie się i jedziemy do studia DDTVN.

- Ok, już.

- Fran? - spytał Diego.

- Tak?

- Wyglądasz pięknie.

- Piękno tkwi w naturalności.

- Tak, a ty jesteś tego przykładem, hehe.

- Dziękuję.

*****

Violetta obudziła się. Była bardzo podenerwowana tą całą wczorajszą akcją.

- Cześć kochanie - powiedział León, gładząc ją po policzku.

- León...Która godzina?

- Strasznie późno już...

- Jest 09:30?! Co my tu jeszcze robimy?! Mieliśmy być pół godziny temu na śniadaniu! To wszystko przez tą dyskotekę...Jeszcze zaspałam.

- Ej, tylko spokojnie. Nie myślmy już o tym.

- Nie mogę o tym nie myśleć! Miałeś racje, jak zawsze, a ja Cię nie posłuchałam.

Wtem German wszedł do pokoju i zobaczył ich na jednym łóżku.

- Yyyy tato...To nie tak jak myślisz...- zaczęła Violetta.

- Ah nie?! To czemu jesteście razem, tutaj na jednym łóżku?! Spaliście razem?!

- Co?! - zdziwili się.

- No jak to co?! Przecież was widzę razem. Oszaleliście?!

- Tato...León tylko tutaj siedzi...Nie spaliśmy ze sobą. Każdy ma swoje łóżko...

- I ja mam wam wierzyć?!

- Proszę Pana, to było tak, że Viola miała koszmar i się do mnie przytulała i tak wyszło, ale to nie było dzisiaj, tylko wczoraj...

- Co proszę?! 

- Tato...Zabronisz mi się do niego przytulać?! Odpuść, proszę Cię.

- Ja wiedziałem, że to się tak skończy jak będziecie razem w pokoju!!!! - spojrzał na Leóna.

- Proszę Pana, ja jestem zupełnie czysty,  przysięgam.

- Tato, nigdy nie zauważyłeś, co on ma na palcu?

- I to niby ma świadczyć o jego zdrowym rozsądku?!

- Tak, ale o zasadach też. Tato, możesz wyjść i dać mi się ubrać?!

- A on co?!

- Ja też wychodzę, spokojnie. 

- To wychodź pierwszy...

- Czekam na dole skarbie - powiedział León i wyszedł.

- Powiedz mi jedno...Zrobił Ci coś?

- Tato!!! Nie wytrzymam z Tobą. Nie! Jasne? A teraz wyjdź! 

- Już dobra, dobra. Chciałem się tylko upewnić.

- Ponoć mu ufasz i mi też.

- Tak, tak, ufam wam. No już, przepraszam.

- To wyjdź.

- No idę. Czekam na dole...Ale jak by coś, to wiesz...

- Tak, skończyłeś?

- Tak, teraz wychodzę.

- Zejdź szybko.

- Wiem...

*****

Olga ujrzała Ramallo przy lustrze w garniturze ślubnym, który się poprawiał.

- Oh, mój Ramallo...Jesteś taki cudowny w tym garniturze...

- Olga, co ty mówisz? Ja nie mam żadnego garnituru.

- Ah nie? A to co to jest?

- Najzwyklejsza koszula...- Wtedy Olga się odknęła.

- Czy ty masz zwidy Olga?

- Co? Ramallo, zajmij się Pan czymś innym byle nie mną, czy to jest jasne?

- Ale ja nic nie zrobiłem...

- To nawet nie próbuj zaczynać. Wychodzę do Beto.

- Do Beto? A po cóż do niego?

- Bo jesteśmy razem.

- Co?! Jak to?! Nie wierzę...

- A wybraź sobie, że tak to właśnie.

- Od tak? 

- Tak. A co? Ma pan z tym problem?

- Ja? Emm...Nie, wręcz doskonale. Życzę w takim razie szczęścia, Tobie i...A jemu nie.

- Co powiedziałeś?!

- Em...Nic...Idę do gabinetu.

- Ramallo...Wracaj mi tu!

*****

Chłopaki poszli do studia, aby powiedzieć Pablo, że zamykają zespół na zawsze.

- Cześć chłopaki! Co tam u Was?

- Hej Pablo. Jesteśmy tutaj, bo musimy Ci o czymś powiedzieć...- zaczął Maxi.

- Ok. To słucham.

- Chodzi o to, że podjęliśmy decyzję...- urwał Maxi.

- Rozwiązania zespołu...- dokończył Andres.

- Co? Jak to? Dlaczego?

- León i ja odeszliśmy...

- León wybiera się na medycynę - dodał Brodwey.

- O...Nie sądziłem, że to go interesowało...Myślałem, że zespół jest dla niego najważniejszy.

- Tak, był, ale dla niego to już skończony temat.

- A ty Andres czemu?

- Będę za tydzień prowadził własny program pt: ,,Adwokat Miłości". 

- Naprawdę? Nie myślałem, że do tego wrócisz.

- Wiesz...Poczułem, że pomaganie innym w sprawach sercowych to moja rola.

- A więc reasumując stwierdziliśmy, że ta decyzja będzie dla nas najlepsza - powiedział Maxi.

- Dobrze. Nie mogę się nie zgodzić z Waszą decyzją. W takim razie zostaje zwolniony z bycia Waszym menagerem.

- To dzięki Tobie tyle osiągnęliśmy, Pablo. Zawsze będziemy Ci za to wdzięczni - rzekł Brodwey.

- A tam. To wy jesteście zdolni, nie ja.

- Pablo, nie przesadzaj. Jesteś najlepszy! - krzyknęli wszyscy na raz.

- No już dobrze. Maxi, Brodwey, a wy macie już jakieś plany na siebie?

- Ja chcę być tancerzem lub raperem.

- Zawsze można to połączyć.

- Właśnie, jeśli chodzi o mnie, to muszę Wam coś powiedzieć...Nie mówiłem Wam tego wcześniej, bo jeszcze do końca nie byłem tego pewien, ale dzisiaj już jestem. Głównie przez to zgodziłem się na rozwiązanie naszego zespołu.

- Co jest Brodwey? Nie strasz nas! - krzyknął Andres.

- Wracam z powrotem do Brazylii...

*****

Rodzina Ferro tego dnia pojechała zwiedzać dalej rezerwat. Był on bardzo odległy. Towarzyszył im Lucy, którego przewozili na inny teren.

- Tato, kiedy zobaczymy jakieś inne zwierzęta, oprócz sępów i antylop?

- A co, masz chrapkę na lwy? - zaśmiał się Fede.

- Spokojnie, najpierw odwieziemy Luckiego, a potem jedziemy do tego co chcecie.

- Ale ja nie chcę zostawiać tu Luckiego!

- Ludmiła, przykro mi. To nie jest zwierze domowe.

- Ale jakoś jest oswojony...

- Będę się nim zajmował w rezerwacie, nie bój się.

- No dobra, ale on i tak mnie uważa za matke.

- Jasne, córeczko. Powiedz mi, co tam u mamy?

- A co ma być? Nic.

- Pokłóciłyście się znowu?

- Całe życie z nią to jedna wielka kłótnia.

- Może zachowuje się tak, bo ją zostawiłem i wyjechałem tutaj...

- Nie wiem. Ona po prostu ma zapisane w naturze, aby rządzić i mnie dobijać...

- Ludmiła, nie mów tak. Twoja mama Cię kocha - powiedział Fede.

- Ta...jakoś w to nie wierzę. Całe 3 lata się nade mną znęcała.

- To czemu nic nie mówiłaś?

- A po co? I taj byście nic nie zdziałali wtedy.

Po paru minutach dotarli na miejsce.

- No to jesteśmy - rzekł ojciec i wyciągnął Luckiego z klatki, puszczając do środka rezerwatu.

- Tylko nie otwierajcie tej bramy, bo tu jest granica rezerwatu.

- Przecież wiemy.

- Dobra, a teraz jedziemy do lwów.

- No w końcu. Ale wrócimy tu do niego jutro?

- No tak. W końcu ktoś musi mu dać jeść.

- Dobrze, że ma Pan dużą ekipę, bo inaczej by Pan nie wyrobił na całym terenie.

- Oj, tak, święta racja.

*****

Francesca, gdy dotarła pod studio DDTVN, ujrzała falę fanów biegnących ku niej. Wszyscy razem zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie. 

Po udanym wywiadzie i występie z Szymonem, udała się z nim do samolotu, w którym czekał już Diego.

- A więc rozpoczęcie trasy, uważam za otwarte.

- Tak. Diego pokaże Ci coś...- Po czym wyjęła z torebki swoją książkę.

- Czy to...

- Tak. Pisałam ją już długo...To miała być niespodzianka.

- To dla mnie?

- Tak. Może dowiesz się czegoś więcej ciekawego o mnie...

- Sugerujesz, że Cię nie znam?

- Tak głęboko jak siebie tu opisałam, na pewno nie. Haha.

- Bardzo śmieszne, więc mam co robić przez cały lot.

- Owszem, a ja sobie odpocznę. I powiem Ci coś jeszcze. Mam dla Ciebie jeszcze jedną niespodziankę...

- Tak? A jaką?

- Zobaczysz już niedługo...

- No dobrze.

*****

Violetta wyszła na tył domu. Usiadła na schodach z gitarą i zaczęła śpiewać piosenkę dla Leóna. Chłopak ją ujrzał. Szedł wolnym krokiem, wsłuchując się w jej głos.

- Czyżbym słyszał anioła? - zaciągnął z akcentem.

- León...Wystraszyłeś mnie. Co tu robisz?

- To było dla mnie ?

- Tak...Ale to nie jest dopracowane...

- Jest idealne.

- Naprawdę? Podoba Ci się?

- Tak i to bardzo.

- Dzięki, cieszę się, że ci się podoba.

- Czemu nie poszłaś na śniadanie?

- Nie mam ochoty widzieć tam taty.

- Ale powiedział Ci coś?

- Zaczął wymyślać znowu z tym, co wtedy, jak poszedłeś.

- A, o to chodzi. Słuchaj, nie przejmuj się nim. Przejdzie mu.

- Nie wiem, może. Wkurza mnie to, że mi nie ufa. Mam już dosyć tego - León ją przytulił. 

- Dziękuję, że się tak mną opiekujesz.

- I zawsze będę.

- Ah, kocham ten Twój uśmiech!

- A spojrzenie?

- León...

- Ok, już przestanę, hahaha.

- Violetta, León chodźcie na śniadanie - zawołała Angie.

- Dobrze, już idziemy.

*****

Olga wracając z zakupów spotkała się z Beto, by omówić parę spraw.

- Beto, witaj!

- O, Olga. Co u Ciebie?

- Aaaa, wspaniale kochanie - powiedziała, gdyż przyuważyła, że Ramallo ich obserwował zza drzewa.

- Kochanie? Ale, po co to mówisz teraz?

- Ciiii...Ramallo nas widzi. Rób co ci każę.

- Aaa, dobrze...A gdzie on jest?

- Za drzewem, za drzewem, ciii - szeptała.

- Aaaa, za drzewem.

- Betito jakże ja się stęskniłam za Tobą - Po czym go pocałowała. Ramallo, aż ściągnął okulary, nie mógł w to uwierzyć.

- Olga, pachniesz jak bukiet kwiatów...A Twoje pocałunki to jak raj.

- Ah, dziękuję, Betito. Jesteś taki kochany.

- Oni są naprawdę razem...Czyli ona mnie rzuciła dla niego?! Nie mogę w to uwierzyć...To się nie mieści w głowie...- mówił zza drzewa. Wtem koło niego przeszedł Matias.

- O Witam Pana.

- O, Matias? A ty skąd wracasz?

- Idę po Jade, wyjeżdża w końcu w podróż poślubną z Nicolasem.

- Aha, rozumiem. To życz jej miłego pobytu.

- Dobrze, a ty pozdrów Germana. W sensie, Jade przesyła mu pozdrowienia...

- Ale Jade...Mam nadzieję, że ona...

- Spokojnie, ona już zapomniała o Germanie. Nie kocha go już. Jest szczęśliwa z Nicolasem.

- Uff...na szczęście.

- Owszem. Nasze wielkie szczęście. Ja idę, bo się spieszę. Na razie.

- Tak. Do zobaczenia.

*****

Chłopaki się zdziwili, wraz z Pablo.

- Co?! Jak to wracasz do Brazylii?!

- Właśnie Brodwey. Wyjaśnij na spokojnie o co chodzi - rzekł Pablo.

- Niestety. Skończyliśmy tutaj szkołę...A ja muszę w takim razie wracać do domu. Tak już było postanowione.

- A co z Camilą? Powiedziałeś jej o tym?

- Nie, jeszcze nie.

- To kiedy to zrobisz?! Na co czekasz?!

- Nie potrafię jej tego na razie powiedzieć.

- Ale musisz! Co będzie z Waszym związkiem w ogóle?! - zdziwił się Andres.

- Nie mam pojęcia.

- Kiedy wracasz do domu? - spytał Pablo.

- Jeszcze tu trochę zostanę. Mam trochę czasu. Słuchajcie, idę się przejść.

- Brodwey...

- Słuchajcie, chłopcy zostawcie go samego teraz. Potrzebuje spokoju.

- Tak, masz racje.

Brodwey usiadł na ławce przed studiem. Camila, która akurat wracała z skąś, podeszła do niego zakrywając mu oczy.

- Zgadnij, kto to.

- Camila - odpowiedział smutnym głosem.

- Tak! Brawo! Hej, co ci jest skarbie?

- Posłuchaj, muszę Ci coś powiedzieć.

- O! Nie uwierzysz, też Ci muszę coś powiedzieć! Zapisałam się na wykłady z matematyki, wiesz jak ja ją uwielbiam! Czy to nie wspaniale? Poszerzę sobie wiedzę i w ogóle...

- Tak, cieszę się, ale...

- Nie martw się. Przecież nadal będziemy mieć czas, żeby się spotykać.

- Nie o to chodzi.

- To w takim razie o co?

- Cami, ja...

- No wyduś to z siebie!

- Wracam do Brazylii...

- Co?!

*****

Ojciec Ludmiły w końcu zawiózł ich, by mogli na własne oczy poobserwować lwy. Przy okazji, widzieli także żyrafę.

- Ten lew to jak León...- stwierdził Federico.

- Nie, bo León to bardziej biały lew...

- A no fakt, bo on jest taki ,,czysty" hehe.

*****

Diego przez cały lot czytał  jej książkę. Bardzo mu się spodobała.

- Powiesz mi w końcu co to za niespodzianka dla mnie?

- Nie, zobaczysz jutro.

- No niech będzie, wygrałaś.

- Ha! Yeah! - Po godzinie dotarli z lotniska do ekskluzywnego hotelu. Jutro miał być pierwszy koncert.

- Oh, jestem wykończona tą podróżą. Chyba od razu położę się spać.

- Już? Tak szybko?

- Co się tak dziwisz? Jutro muszę wstać o 06:00 znowu...

- A ja sobie pośpię, hehe.

- Jesteś egoistą!

- Ja?

- No, a kto? Ja?

- Nie, hahaha.

- Ale to było zabawne...

- Oj, no nie obrażaj się. Po prostu mi zazdrościsz, że mam wolne.

- A wiesz co? Tak, zazdroszczę, o!

- Wiedziałem. Znam Cię na wylot.

- Ta, dzięki mojej książce.
- Nie, ja po prostu...
- Nic nie mów, bo i tak Ci nie uwierzę.
- No dobra, może mi książka pomogła. Zadowolona?
- Tak.
- Kocham Cię.
- Ja Ciebie też. Dobranoc.
- Dobranoc.

*****

Rodzina Castillo jadła kolacje, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Ja otworzę - powiedział German.

- Dobry wieczór - powiedział Jacob.

- A tyś to kto?

- Jestem nowym marzeniem tej dziewczyny, która była ze mną na dyskotece.

- Mówisz o Violettcie?

- Tak.

- Jakiej znowu dyskotece?! O czym ty mówisz?! To jakaś pomyłka! - Wtedy Violetta podeszła do drzwi.

- Co się tutaj dzieję?! Co ty tu robisz?!

- Znasz go? - zdziwił się German.

- Em...Tak, to skomplikowane...

- Gdzieś ty była wczoraj?!

- Tato, zostaw nas samych później Ci wytłumaczę...

- Nie ma mowy, niech ten knypek wynosi się stąd!

- Co jest? - spytał León podchodząc.

- Hej, panie ,,ładny". Masz ładną laskę na wynajęcie...

- Coś ty powiedział?! - wkurzył się León.

- León, pozwól, że ja to załatwię - dodał German.

- Nie tato, zostaw nas z nim, proszę Cię.

- Ok, ale daję Wam 5 minut, nie więcej.

- Dobrze. Można wiedzieć jak mnie znalazłeś?!

- Szedłem za Wami wczoraj. Takiej dziewczyny nie mogłem stracić z oczu...

- Słuchaj, zostaw ją w spokoju. Nie żartuję.

- I tak ją porwę, bo jest warta kupna.

- Co proszę? Idź sobie stąd, mam chłopaka!

- Serio? Myślałem, że to rzeźba sztuki. Ma taki modelowy nos.

- Posłuchaj mnie frajerze, albo się od niej odwalisz, albo ja Cię stąd wywalę hukiem.

- Chcesz okazać mi swoją naturę lwa? - zaczął się śmiać.

- Nie rozumiem z czego się śmiejesz.

- Z Ciebie. To takie proste, nie?

- Proszę Cię, zostaw mnie i Leóna w spokoju.

- Mogę spełnić jedną część. Jego zostawię, ale Ciebie zabieram - Po czym prysnął Leónowi gazem pieprzowym w twarz, a ją wyciągnął zza progu drzwi, łapiąc za szyję.

- Aaaa...León!!!

Ciąg dalszy nastąpi...

Jesteście ciekawi, jaki los czyha dalej nad nimi?