Odcinek 9

W wodzie pojawiła się krew. Ludmiła złapała go za rękę i zaczęła próbować go wyciągnąć na brzeg.
- Federico !!! Ty nie możesz zginąć !!!
- Aaaa, szybciej !!!
W końcu udało jej się go uratować. Federico cała noga krwawiła.
- Ludmiła, słabo mi...
- Fede, spokojnie, dzwonię po tatę, niech wezwie karetkę, cokolwiek - I wyciągnęła telefon by zadzwonić.
- Halo?! Tato, przyjedź nad rzekę. Federico jest ranny. Prawie go krokodyl pożarł. Wezwij pomoc !!!
- Co?! Już jadę !

Minęła godzina. Ludmiła siedziała w poczekalni i czekała na wyniki.

- Czy państwo znacie Federico? - spytał lekarz.

- Tak, proszę powiedzieć, co z nim! - krzyknęła Ludmiła.

- O mały cud nie stracił nogi. Na szczęście operacja się powiodła.

- Można do niego wejść? 

- Tak, proszę skierować się do tej sali.

- Federico...

- Cześć.

- Jak się czujesz?! Nawet nie wiesz jak się martwiłam!

- Nękała mnie całą godzinę, ciągle o Tobie nawijając - rzekł tata.

- Oj no co?! Martwiłam się strasznie o jego stan.

- Ale nic mi nie jest, uśmiecham się przecież! - zaczął się śmiać Fede 

- Ty to masz poczucie humoru chłopcze.

- Tak, proszę Pana i to największe.

*****

Camila nie mogła w to uwierzyć.

- Jak to mnie nie akceptują?! Co ty mówisz?!

- No normalnie, zakazali mi z Tobą być, bo jesteś innej narodowości i tak dalej...

- A co to ma do miłości?! Ja sobie już z nimi porozmawiam.

- Co?! Nie, nie możesz, oni Cię zniszczą.

- Ta?! Chyba ja ich zniszczę !!!

- Camila, uspokój się, proszę.

- Nie, nie uspokoję się. Idę do nich, albo nie, ty idziesz ze mną!

- Co?! Nie, nie mogę. Oni się wkurzą, że Cię tu przyprowadziłem.

- No i co z tego, ja mam prawo im wygarnąć, co o tym myślę ! 

- Camila, nie, nie ma mowy !

- Wiesz co?! Wydaje mi się, że tylko ja walczę o nasz związek, a ty nawet nie kiwnąłeś palcem ! Jesteś bezczelny!

- A co to ma do tego ?!

- Oj, uwierz, dużo ! I wiesz co? Idę sama do nich.

- Co?! Nie, Camila ! Zaczekaj ! 

*****

Violetta i León wybrali się na przechadzkę. Wtem oboje zobaczyli małego, białego szczeniaka siedzącego na jezdni. Gdyby nie ich interwencja przejechał by go samochód.

- Dobrze, że go uratowaliśmy - powiedział León.

- Tak, on jest taki słodki! Pewnie się zgubił. Nie możemy go tu zostawić, León.

- To co z nim zrobimy?

- Zabieramy go !

- Do domu? Ale Twój tata...

- Zawsze chciałam mieć pieska. Musi się teraz zgodzić. Jestem już odpowiedzialna. Po za tym jak go nie zabierzemy to go do schroniska wezmą.

- No dobra...To chodźmy.

*****

Angie i German wylegiwali się na leżakach, pijąc lemoniadę.

- Tato, Angie ! 

- Co, co się dzieje?! Pali się?!

- Nie, tato, zobacz !

- Skąd wy go wzieliście?!

- Znaleźliśmy na ulicy. Prawie by go auto potrąciło.

- I?! Co mnie to obchodzi?!

- Możemy go zatrzymać?

- Co?! Nie, nie ma mowy. Pies to za duża odpowiedzialność!

- Ale tato, no proszę...

- German, wydaje mi się, że Violetta jest na tyle duża, że naprawdę może mieć psa.

- Tak, obiecuję, że się będę nim opiekowała. Zgodzisz się?

- German, daj jej szansę. Od tak dawna chciała mieć psa. Ona nie jest już dzieckiem.

- A więc? Zgodzisz się tato? No proszęęę...

- No już dobrze, dobrze. Niech Ci będzie.

- Naprawdę?! Ah, jesteś wspaniały! Kocham Cię !

- A jak go nazwiecie? - spytała Angie.

- Santos? 

- Tak, pasuje świetnie. Do tego jest taki bielutki.

- I czysty - zaśmiała się Viola, patrząc na Leóna.

- Hahahaha.

*****

Francesca siedziała w pobliskim parku i grała na gitarze swoją piosenkę. Szymon zaczął jej się przyglądać.

- Hej

- O, Szymon, hej. Stało się coś?

- Właściwie to chciałem Ci coś powiedzieć...

- Tak, wiem, że jutro lecimy do kolejnego Państwa.

- Tak, ale nie o to chodzi, Fran.

- To o co? Hej, spokojnie. Co jest?

- O to, że...Mi się podobasz.

- Co? Chyba żartujesz...

- Nie, spokojnie. Ja wiem, że ty jesteś z Diego. Nie mam zamiaru Wam zniszczyć związku. Nie jestem taki. Chciałem po prostu żebyś wiedziała.

- Ok, dzięki, że mi powiedziałeś.

- Musiałem, dłużej bym nie wytrzymał.

- Heh, pewnie. Zaśpiewasz coś ze mną?

- Tak, graj.

Wtem podszedł do nich Diego.

- Ona Ci się podoba, tak? A ty się do niego jeszcze uśmiechasz, co?

- Nie, Diego. Ja z nim to wyjaśniłam.

- Ale ze mną nie.

- A co ja miałam z Tobą wyjaśniać?!

- Chciałaś to przede mną ukrywać, że on się w Tobie kocha?

- Co? Nie! Miałam Ci to powiedzieć w hotelu, o co ci chodzi?

- Już o nic. Idę.

- Idź za nim.

- Nie, nie przejmujmy się nim. Śpiewajmy.

- Ok...

*****

Olga myła nowe lustro, które kupiła do salonu. 

- Przepraszam, ale potrzebuję się poprawić - powiedział Ramallo.

- O co Panu chodzi?

- Chciałem się przeglądnąć w lustrze, a Pani mi tu przeszkadza.

- Ah tak?! Ja Panu przeszkadzam?! Niewiarygodne!

- Olga, odsuń się! Przestrzeń osobista!

- No normalnie nie wierzę. Czy Pan oszalał, Panie Ramallo?! Nie odsunę się od Pana, bo zamierzam dokończyć mycie lustra, a jedyna przeszkoda, to Pan!

- Olga, czy Pani nie rozumie, że się spieszę na zebranie?! Muszę jakoś wyglądać!

- Będzie Pan wyglądał świetnie, jak Pan zdejmie ten ponury wyraz twarzy z siebie!

- Co proszę?! 

- No to, co Pan słyszy.

- To wszystko jest Pani wina!

- Moja?! Moja?! Jak Pan śmie na kobietę zwalać?! Czy Pan nie ma sumienia?! Zawsze to samo!

- Nie, chodzi o to, że...

- Że mnie Pan kocha, to Pana boli i to Pana wkurza!

- Co?! Nie, ja już o Pani zapomniałem, tak samo jak Pani o mnie.

- A wie Pan co?! O Panu to nie warto pamiętać.

- Olga, co Pani mówi?! To był cios poniżej pasa.

- Pan, sam mnie tak samo traktuje. I proszę bardzo. Masz Pan i się przeglądaj. Może w końcu zobaczy Pan w sobie, jaki z Pana nieudacznik bezduszny! - I wyszła z domu.

- Ja bezdusznik?! Niemożliwe...Co się z nią dzieje...

*****

Federico wyszedł ze szpitala. W chatce odpoczywał na łóżku. Ludmiła wzięła do ust wiśnie i podała Fede do buzi.

- Takie owoce miłosne uwielbiam - rzekł.

- Prosto z serca gwiazdy.

- Ludmiła...

- Żartowałam. Już mi przeszło.

- Wiem, ale nie rób tak więcej.

- Ok, nie będę Cię już straszyć.

- To super.

- Jak Twoja noga chłopcze?

- Już lepiej, ale na razie nie będę mógł tańczyć.

- Gdyby nie Ludmiła, mógłbyś stracić nogę i nawet umrzeć na miejscu.

- Tak, wiem. Dziękuję Ci za to.

- Ah, nie ma za co. Poczekaj, muszę zadzwonić do mojej mamy.

- Halo?

- Czego chcesz ode mnie Ludmiła?! Dzwonisz do mnie, bo wszyscy Cię porzucili i myślisz, że mamusia Cię odratuje?! Bo grubo się mylisz!

- Nie, mamo. Dzwonię się zapytać, co u Ciebie ciekawego...

- A co Cię to nagle obchodzi?! Zajmij się lepiej swoją karierę, bo zostaniesz na bruku !!!

- Czemu się tak na mnie wyżywasz?! To jest nie fair wobec mnie.

- Będę robiła co mi się podoba - i się rozłączyła.

- Jak ta dziewucha mnie denerwuje ! Jeszcze Matias mnie oszukał i nie przyniósł mi tych środków. Skoro tak mnie wystawił, to sama to sobie załatwię i w końcu doprowadzę mój dawny plan do sukcesu ! Hahaha. 

*****

Camila zapukała do domu jego rodziców.

- A co ty tu robisz? - zdziwili się.

- Chyba musimy porozmawiać !

- Nie mamy o czym z Tobą rozmawiać dziewczyno !

- Owszem mamy. Bo ja i Brodwey się nie rozstaniemy dla waszego kaprysu !

- Camila, daj spokój ! Przepraszam was za nią - wtrącił się Brodwey.

- Po co ją tu przyprowadziłeś?!

- Ja nie...

- Brodwey, ty nic nie mów. Ja to z nimi załatwię.

- Camila, to się źle skończy...- urwał.

- Mają do mnie Państwo coś, co ?! Bo ja do tej pory nic nie miałam !

- Bo nas nie znałaś nawet - powiedział ojciec.

- No fakt i wcale nie żałuje ! To co robicie Brodweyowi to skandal ! Chcecie zniszczyć jego uczucia i przetopić je w lód ! Ale wiecie co?! I tak się Wam nie uda, bo on mnie kocha, a ja jego i się nie rozstaniemy.

- Będziecie musieli, bo wyjeżdżamy niedługo.

- Ja go nigdzie nie puszczę!

- Proszę Was, przestańcie... - powiedział Brodwey chcąc załagodzić sytuację.

- Nie ma mowy. Zabierz stąd tą dziewczynę! 

- Jeszcze nie skończyłam! Ładnie to tak mnie wyrzucać?!

- Camila, idziemy.

- Nie, zostaw mnie. Zaraz im wygarnę, co o nich myślę.

- Camila, dosyć. Wychodzimy. Chodź odprowadzę Cię.

- No niech Ci będzie. Ale to jeszcze nie koniec - i wyszli.

*****

León i Violetta wrócili ze sklepu zoologicznego. Kupili Santosowi szelki i smycz oraz potrzebne jedzenie i zabawki.

- W końcu masz swojego upragnionego pieska.

- Tak, po 4 latach sporu w końcu tata pozwolił mi mieć psa.

- Jesteś śliczny.

- Podobny do Ciebie, haha.

- Do mnie? Nie, czemu?

- Słodki, ma długie nogi, jest zabawny,biały i czysty...- zaśmiała się.

- Hahaha. No wiesz...

- Tak. Kocham Was!

- O, widzę, że Santi się zadomowił - rzekł German.

- Tato, Santos. Nie, Santi...

- A Santos. No już dobrze, dobrze.

- Oooo, jak mu ślicznie w tych szelkach - dodała Angie.

- Wybraliśmy specjalne, żeby go nie uciskały.

- Są świetne.

- Słuchajcie, mam pomysł. Zaśpiewajmy coś razem.

- Ok, a co?

- Dajcie się ponieść muzyce po prostu - i wzięła gitarę.

Po chwili wszyscy dołączyli się śpiewając z Violą ,, Soy mi mejor momento". Santos kręcił zabawnie głową i biegał wokół nich. 

*****

Diego siedział w pokoju. Był wkurzony na Franczesce.

- Diego, musimy pogadać - powiedziała niepewnie.

- Nawet nie jesteś pewna tego co chcesz powiedzieć.

- To może daj mi czas?

- Czas na co?

- O co ci w ogóle chodzi? Już wiem. Ty jesteś zazdrosny.

- Co? Nie, niby o kogo?

- O niego, no o Szymona.

- Jasne.

- No właśnie dla mnie nie jest jasne. To co mówisz jest bez sensu. Już nawet nie wiem o co ta sprzeczka.

- Sama zaczęłaś.

- Tak, ja zaczęłam?! Sam mi robisz wyrzuty bez powodu. Wiesz co? Zazdroszczę Violi, że ma faceta, który przynajmniej ją rozumie i nie robi jej wywodów o rzeczy, które w ogóle nie powinny mieć miejsca.

- Francesca, przeginasz.

- Co? O Leóna też będziesz zazdrosny?!

- Nie i nie mam Ci nic więcej do powiedzenia. Masz racje, nie powinienem się tak wściekać o nic, przepraszam.

- Ok, przeprosiny przyjęte.

- A ty wycofaj to co powiedziałaś o Leónie, bo to wyglądało jakbym był od niego gorszy...

- Nie wycofam, bo taka jest prawda.

- Dzięki... Uparta jesteś.

- Zupełnie tak jak ty.

- Aj, Francesca. Co ja z Tobą mam.

*****

Andres w końcu pojawił się na antenie swojego programu. Był strasznie podekscytowany. 

- Witam wszystkich w moim programie! Oto ja! Adwokat Miłości. Skoro mnie już widzicie, zapewne zastanawia Was fakt dlaczego kiedyś powiedziałem, że więcej nie będę kręcił filmików i udzielał Wam rad. Jednakże zmieniłem zdanie, gdy zobaczyłem, że wiele osób wokół mnie cierpi na odwieczną miłość, więc zadecydowałem Wam pomóc. Jest to i będzie moim nowym przekazem rad. W dzisiejszym odcinku chciałbym z Wami popracować nad definicją miłości...Otóż, co to jest? Czy to zjawisko czy może stan czy wirus, na który każdy może zachorować? Kiedyś myślałem, że miłość nie ma definicji...Myliłem się. A wiecie czemu? Bo każdy z nas odczuwa ją w inny sposób i w inny ją definiuje. Miłość jest dla nas, a raczej powinna być najważniejsza, bo to jest prawdziwym dowodem na to, iż wyrażamy swoje mocne uczucia i okazujemy, że nie mamy serca z kamienia, zasztyletowanego tak, że serce umiera. Każdy z nas ma gorące uczucie schowane w sercu, które chce dzielić z drugą osobą. Dlatego nie możemy trwonić naszych uczuć i nie dawać dostępu do tlenu. Musimy nauczyć się je uwalniać. Dać się ponieść smaku miłości. I zrozumieć, że chowanie tego w sobie, liczy się w skutkach z długim stanem niezaspokojenia naszych emocji. A więc podsumowując to wszystko. Kiedy poczujemy jakąś więź do innej osoby, nie możemy się tego wypierać i uciekać od naszych uczuć. Musimy się otworzyć i wtedy nasza dusza będzie spełniona. To tyle na dzisiaj, mam nadzieję, że moja rada Wam pomoże. A jeśli chcecie się ze mną skątaktować to dzwońcie pod numer u dołu ekranu lub piszcie na mój email i widzimy się już za tydzień! Papa!

- Iiii...cięcie! - krzyknął reżyser.

- I jak wypadłem?

- Jest świetnie. Ten program będzie hitem i to dzięki Tobie młodzieńcu.

- Naprawdę? Tak się cieszę, że w końcu mi się coś udało!

- Tak, tak, gratulujemy. Liczba wyświetleń jest ogromna. Wielkie brawa dla Andresa!

***** 

Ramallo wszedł do kuchni, by zrobić sobie kawę i zobaczył Olgę siedzącą na blacie. Nagle zaczęła śpiewać swoją piosenkę ,,Przestrzeń osobista" (,, Espacio Personal")

- Olga, niech Pani ze mnie zejdzie!

- Widzi Pan jak my jesteśmy świetnie zgraną parą?

- Olga, przestrzeń osobista. Nie jesteśmy już wcale parą. Pani jest z Beto a ja...

- A Pan, Panie Ramallo jest z kim? No z kim? Z przestrzenią osobistą oczywiście!

- A wie Pani co? A tak, jestem i co z tego?

- I nico z tego Ramallo. Myślałam, że jakoś się dogadamy, ale Pan swoje.

- A Pani swoje...

- To ja tu mogę mieć swoje ostatnie zdanie!

- I niby jakie jest to Pani ostatnie zdanie?!

- Takie otóż to, że z dumą wychodzę!

- Nie wierzę. Olga, a kawa?!

- Sam se Pan zrób!

*****

Brodwey był wkurzony na Camilę.

- Czyś ty oszalała?! Mówiłem Ci, żebyś tam nie szła, a ty mnie nie słuchasz!

- Oj, już daj spokój. Chciałam nam pomóc.

- W ten sposób nic nie osiągnęłaś! Jeszcze bardziej się wkurzyli, a ja Cię musiałem bronić do tego.

- I co? Widzisz w tym coś złego?!

- Nie, tylko, przez to co zrobiłaś tym bardziej wyjedziemy. Brawo Camila.

- Gdyby nie ja, to ty byś ich w ogóle nie przekonał.

- Jasne, ja też próbowałem, uwierz. A Tobie niby wyszło? Nie, no właśnie.

- Bo nie dałeś mi skończyć i dojść do słowa!

- Bo i tak byś nic nie zdziałała.

- Mylisz się! 

- Mam tego dosyć. Nie wtrącaj się w moje życie prywatne. Czy proszę o tak wiele?

- Tak. Bo nie umiem sobie uświadomić, że się rozstaniemy.

- Ja też nie, ale to chyba jedyne wyjście. Musimy się pożegnać, Cami.

- Co? Nie...

*****

Szymon wszedł do pokoju Fran i Diego, by wszystko wyjaśnić.

- Przepraszam, że przeszkadzam. Ale to całe nieporozumienie...

- Nie musisz, już sobie wszystko wyjaśniliśmy - powiedziała Fran.

- Tak? To dobrze. Mam Wam jeszcze do powiedzenia pewną propozycję. Zostaliście zaproszeni do studia ,,The U-Mix Show.

- Co? Na serio?

- Tak, chcą żebyście zaśpiewali coś w duecie.

- Ale, my nie możemy się zgodzić - dodał Diego.

- Co, Diego, czemu?! - zdziwiła się Fran.

- Nie pamiętasz, że U-mix nas wystawił?

- Tak, ale to niekoniecznie musi prowadzić Marotti.

- Nie, Marrotii nie jest prezenterem tego show, jest nim jego kolega.

- Diego, zgódźmy się, no proszę.

- No...niech Ci będzie.

- Aaaa...super!

- Robię to tylko ze względu na Ciebie.

- Wiem, ok, dziękuję!!!

*****

Ludmiła i Federico rozmawiali z ojcem.

- Tato, muszę Ci coś powiedzieć.

- Tak? Słucham?

- Postanowiłam, że wolę nie zostawać tu całych wakacji ze względu na moją sytuacje z mamą.

- Ale przecież po to tutaj przyjechałaś, aby od niej odpocząć.

- No tak, ale boję się, że...

- Że co?

- Że, em, no...Nic. Po prostu wydaje mi się, że powinnam jej trochę jednak pomóc i dogadać się z nią na wszelki wypadek.

- Em, proszę Pana może nas Pan zostawić na chwilę samych?

- Tak, pewnie. Jadę do rezerwatu. Widzimy się wieczorem.

- Tak, pewnie, ok.

- Ludmiła, co się stało?

- A co się miało stać? Nic...

- Widziałem w Twoich oczach. Miałaś powiedzieć coś i nagle zawahałaś się i zmieniłaś zdanie.

- Bo nie chciałam, żeby tata się dowiedział.

- Ale o czym? Czego nie chciałaś przy nim mówić?

- O tym, że moja mama coś chyba kombinuje...

- Co? Myślisz, że wciąż chce walczyć o Germana?

- Jestem tego zupełnie pewna. Ona jest zdolna do wszystkiego, Fede.

*****

Leonetta śpiewała razem ,,Abrazame y veraz", gdy nagle Santos wskoczył Leónowi na kolana.

- Santos...Ty łobuziaku - krzyknęła Violetta.

- Jest przeuroczy.

- Tak, bardzo. Poczekaj dzwoni do mnie telefon. To numer prywatny.

- Odbierz.

- Halo?

- Cześć Violu...

- Priscilla?!

- Musimy poważnie pogadać Violetta.

Ciąg dalszy nastąpi...

Jesteście ciekawi co ma do powiedzenia Priscilla?