Odcinek 26

Francesca wróciła do pokoju i wystraszyła Violette.
- Co ty robisz? - krzyknęła na nią.
- Fran, nie strasz mnie.
- Czemu mi grzebiesz w rzeczach?! Oddawaj to!
- Nie grzebałam, tylko przeglądałam...
- Skąd to masz?! - wyrwała jej kartkę.
- Wypadło z Twojej książki. To Twoja piosenka?
- Tak, o Diego, ale co kogo to obchodzi.
- Mnie bardzo.
- Ponieważ?
- Spójrz - I pokazała jej wiadomość od Leóna.
- Czy to nie jest przypadkiem pismo Diega...
- Tak. Francesca, napisaliście takie same słowa! Czujesz to?!Miłość między Wami wciąż jest! Ona nie umarła.
- To przecież tak samo, jak wy w tamtym roku napisaliście z Leónem. To niewiarygodne...
- Tak, widzisz?! Musisz z nim porozmawiać o tym.
- O nie! Nie powiem mu tego. Uzna mnie za wariatkę- I odłożyła kartkę.
- Co ty mówisz?! Przecież on będzie w 7 niebie! Musisz mu to pokazać. Nie czujesz tej magii? To nie jest przypadek, że napisaliście te same słowa. Tak samo nie było przypadkiem w mojej sytuacji z Leónem.
- Na razie muszę sobie to wszystko poukładać. To niemożliwe.
- Musisz w to uwierzyć Fran - I schowała po kryjomu kartkę do torebki.
- Jestem zszokowana. Nie sądziłam, że mi może się przytrafić coś takiego jak Tobie z Leónem.
- Miłość trzeba zrozumieć. Daj sobie czas na przemyślenia dzisiaj. Ja spadam na kolację.
- Ok. Aaa, dziękuję Ci bardzo, że mi to pokazałaś, ale skąd León to wziął od Diega?
- Rozmawiał z nim i mu to wypadło. Przypadek? Nie sądzę, a raczej w to nie wierzę.
- Dziękuję jeszcze raz! Aaa, jestem taka szczęśliwa teraz. Diego mnie kocha!
- Brawo Fran, że to załapałaś teraz. Do zobaczenia.
- Tak, pa...- świeciły jej się oczy.

*****

W biurze u Germana, Olga z Ramallo rozmawiali z ojcem Violetty i ustalali wszystko do ślubu.
- Jeszcze życzę sobie, żeby był taki wielki, gigantyczny tort z naszymi figurkami na samej górze! Tak!
- Dobrze, zobaczymy co da się zrobić.
- Aha, no i żebyśmy oboje mieli korony!
- Olga, nie przesadzasz? - spytał Ramallo.
- Nie, kochany, to dopiero początek.
- Co?
- W ogóle to kto będzie śpiewał na naszym ślubie oprócz oczywiście Violetty?
- Violetta może zaśpiewać z Leónem.
- Świetny pomysł, ale myślałam o czymś jeszcze fenomenalnym. Może by tak Pan zaśpiewał z Angie? - spojrzała podejrzliwie na Germana.
- Ja? O nie! Wykluczone. Nie ma mowy! Ja nie śpiewam dobrze. Nie czuję się dobrze przy mikrofonie.
- Niech Pan nie opowiada bzdur. Ile raz Pan śpiewał z Violettą w domu i taka piękna melodia się tworzyła.
- Olga, powiedziałem, że się nie zgadzam!
- Nawet ze mną? - weszła Angie.
- Angie, pogadamy o tym później. Za dużo tłumaczenia.
- Po prostu Pan nie chce, bo się Pan boi! Tchórz nieczysty!
- Jeszcze jedna taka obelga, a w ogóle nie będę Wam pomagał w tych przygotowaniach!
- To jest szantaż! Wolność słowa jest!
- Pani ma się mnie słuchać, bo nie jest Pani u siebie!
- Po ślubie już będę i się stąd wyprowadzimy z Ramallo i ciekawe co Pan bez nas zrobi wtedy?!
- Olga, już bez takich - próbował załagodzić sytuacje.
- Ty się nie wtrącaj!
- German, ej, dosyć tego! Czy ja zawsze muszę na Was krzyczeć? No pięciolatki tutaj siedzą! - oburzyła się Angie.
- Gdzie jest Violetta?
- U Fran, zaraz powinna wrócić.
- Jak nie wróci do 5 minut, to nie ręczę za siebie, bo zaraz...
- Jestem już! - krzyknęła wchodząc do domu.
- Ma szczęście - I wyszedł z gabinetu.
- A wy się też wstydźcie!- obejrzała ich wzrokiem Angie.
- My? A co my zrobiliśmy?! - zdziwili się.
- Chyba za dużo dałam tych wymagań czy nie?
- Olga...- popatrzył na nią z politowaniem.

*****

Następnego dnia Violetta udała się do Ludmiły. Był to dzień jej urodzin.
- Ludmiła!
- Violetta! Nawet nie wiesz jak się za Tobą stęskniłam przyjaciółko - rzuciła się na nią w szpilkach.
- A ja za Tobą!
- Wszystkiego Najlepszego z okazji urodzin! Mam coś dla Ciebie.
- Ojej, dziękuję
- Chodźmy do mnie na górę.
- Ok. - Następnie poszły do pokoju i usiadły na łóżku.
- Proszę oto Twój prezent - wyciągnęła z dużego pudełka niebieską sukienkę z czarnym kołnierzykiem z ćwiekami.

- Ludmiła, ta sukienka jest cudowna...Ojejku, dziękuję Ci
- Nie ma za co. Znam Twój gust.
- Kochana jesteś!
- Dobra, a teraz opowiadaj. Jak Wam poszło nagrywanie?
- Genialnie. Z takim facetem można odlecieć w niebo...
- W galaktykę, hahaha.
- Ty byś wolała z Fede, co?
- Nie chcę o nim rozmawiać.
- Dlaczego? Przecież go kochasz.
- Tak, ale to trudny temat.
- Oj tam. No dawaj. Co Cię gryzie?
- Skomponowałam kawałek nowej piosenki dla niego.
- Zaśpiewasz?
- Nie, jest totalnie do kitu.
- Nie wierze w to co mówisz! Graj.
- Oh, dobra ty uparciuchu.
- Ja jestem uparta? To ty jesteś.
- Nie, obie jesteśmy.
- No ok, z tym się zgodzę, hahaha.
Potem Ludmiła zaśpiewała jej.
- I co?
- Jest ok, ale dopracowałabym refren. O w taki sposób, patrz.
- Mhm, dobry pomysł, dzięki.
- Nie ma za co - odpowiedziała przymulona zerkając na komórkę.
- Co tak zerkasz na telefon? Coś się stało.
- Nie, tylko patrzyłam czy León do mnie nie dzwonił...
- A co?
- Myślisz, że zapomniałby o moich urodzinach?
- Nie, wątpię w to.
- Nie wiem, może do niego zadzwonię?
- Nie, tak się nie robi. Jesteś solenizantką. To ty masz czekać. Niech se chłop radzi.
- No ok, ale to dziwne...
- Na pewno do Ciebie przyjdzie. Głowa do góry.
- Mam nadzieję - odpowiedziała smutnym tonem.
- Będzie dobrze.
- Ok, ja muszę już iść do domu. Mamy małą awanturę o ślub Olgi i Ramallo. Aha! Zapomniałabym. To zaproszenie dla Ciebie - I dała jej list.
- Ooo dziękuję. Jak słodko.
- To do zobaczenia. Trzymaj się.
- Ty też. Pa.

*****

Angie siedziała w biurze Germana.
- Aaa! Angie wystraszyłaś mnie! Co ty tu robisz?!
- Czekałam na Ciebie - powiedziała z fochem wystawiając nogi na blat biurka.
- Angie, nie pogrywaj sobie ze mną.
- Powiedz mi w czym problem, że nie chcesz śpiewać?!
- W niczym. Nie chcę i już.
- Jakoś Ci nie wierzę.
- Dobrze, chcesz wiedzieć?
- Tak.
- Bo się boję...
- Co? Czego?
- Że będę fałszował i się ośmieszę!
- German, ja cię proszę. Przecież ty umiesz śpiewać.
- Tak, ale zależy co.
- Wszystko, a zwłaszcza melodie dla naszego serca.
- Tak was kocham - I ją objął za brzuch.
- Ej nie tak mocno!
- Ojoj, wydelikacona.
- German! Grrr...
-  No przepraszam!
- To jak? Zgodzisz się ze mną zaśpiewać.
- No dobrze.
- Świetnie - I mu dała całusa.
- Kocham Was.
- A my Ciebie...

*****

Brodwey i Camila rozmawiali o Polsce.
- Moim zdaniem ten termin będzie idealny.
- Tak. Muszę się zacząć pakować już.
- A ja to co?
- Przecież ty nie jedziesz.
- Tak ale chciałam.
- A co z Twoimi studiami?
- No racja, zapomniałam...A to może przełożymy to na...
- Nie, nie, nie. Nic nie przekładamy. Już jest wszystko ustalone.
- Czyli zostawiasz mnie na tydzień samą?
- Przykro mi.
- Nie wiem jak to wytrzymam.
- Jakoś będziesz musiała. Dasz radę.
- Bez Ciebie wątpię.
- Zrób to dla mnie. Jutro wylatuję.
- Ok, postaram się.
- A ten Pedro co z nim?
- Pogodził się ze mną i jest z Ricky.
- Obrotny.
- Ja wiedziałam, że ona go kocha, tylko tak udawała, że niby nigdy nic.
- Mhm. Nie jesteś psychologiem.
- Wiem, ale mam dobrą intuicje.
- I za to Cię kocham.
- Hahaha - I się do niego przytuliła.

*****

Violetta szła ulicą, nieodrywając wzroku od ekranu. W pewnym momencie się potknęła i wpadła na Diega.
- Aaa!
- Violetta? Hej, nic Ci nie jest?
- Diego? Hej, nie, wszystko gra. - I spoglądnęła znowu na telefon.
- Nie wydaje mi się. Zachowujesz się jakbyś była w transie. Na co tak patrzysz.
- Leon wciąż do mnie nie zadzwonił!
- Aaa, rozumiem. Wszystkiego Najlepszego Violu! - I ją przytulił.
- Dzięki.
- Spoko.
- Słuchaj, dobrze, że Cię spotkałam. Muszę Ci coś pokazać.
- Tak?
- Nie uwierzysz - I dała mu do ręki.
- Skąd to masz?!
- To tekst Francesci.
- To niemożliwe. Napisałem taki sam i gdzieś go zgubiłem.
- Chodzi Ci o ten?
- Skąd go wzięłaś?!
- León go znalazł, bo ci wypadł.
- Nie, nie wierzę...Czyli, że ja i Fran napisaliśmy tą samą piosenkę nawet o tym nie wiedząc?
- Wasze serce to czuło. Tak jak było ze mną i Leónem. Diego, jesteście sobie przeznaczeni.
- Francesca, wie o tym?
- Tak. Byłam u niej wczoraj.
- Violetta! Tak Ci dziękuję!
- Może jeszcze są jakieś szanse...
- Na 100% do siebie wrócicie. Zadzwoń do niej.
- Dziękuję! I podziękuj Leónowi ode mnie - dał jej buziaka i pobiegł wyciągając telefon.
- Ok...

*****

Ludmiła przez 2 godziny chodziła w kółko po salonie. Wtem wpadł jej do głowy pewien pomysł. Wzięła kamerę i postawiła ją w niewielkiej odległości od okna. Usiadła na podłodze z gitarą i zaczęła grać piosenkę dla Federico.
Po skończeniu wysłała mu to nagranie na maila.

*****

Diego próbował cały czas dodzwonić się do Francesci. Włoszka jednak nie odbierała.
- Halo? Fran, proszę Cię... musimy porozmawiać. To bardzo ważne. Właściwie to ty jesteś dla mnie ważna, dlatego proszę Cię odbierz...
Tymczasem w domu Fran...
- Nie, nie dam rady odebrać. Co ja mam robić?! Oh! - I przykryła się poduszką.

*****

Violetta poszła do kuchni, gdyż poczuła głód do słodyczy.
Nagle zauważyła przy drzwiach jakiś liścik.
- A co to? - zdziwiła się.

Kochana Violu,

Spotkajmy się dzisiaj o 19:00 pod główną bramą przy parku...

Twój León.

Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Pobiegła od razu do swojego pokoju i zdecydowała, że włoży na siebie sukienkę od Ludmiły. Potem zrobiła sobie makijaż i wyszła z domu.
Podeszła pod dane miejsce i wsłuchiwała się w powiew wiatru.
- Violetta...?
- León...- zdziwiła się widząc go w niebieskiej marynarce i białych spodniach.
- Wow, aż brak mi słów. Pięknie wyglądasz.
- Dziękuję, ty też...- odjęło im mowę.
- Wszystkiego Najlepszego kochanie - I dał jej bukiet róż.
- Dziękuję, pamiętałeś.
- Jak mógłbym zapomnieć?
- Ubraliśmy się podobnie, hahaha. Jaki dziwny zbieg okoliczności.
- To przeznaczenie moja droga.
- Tak.
- To nie wszystko co dla Ciebie przygotowałem.
- Jak to?
- To dopiero początek.
- Ah tak?
- Mhm, można prosić? - wyciągnął rękę.
- Oczywiście.
Potem zakrył jej oczy.
- Dokąd mnie prowadzisz?
- Zaraz zobaczysz.
Po paru minutach znaleźli się tam gdzie wszystko się zaczęło - Pod planetarium.
- Już możesz otworzyć.

- León...Jak tu cudownie. Nigdy nie widziałam tego nocą.
- Pamiętasz?
- Tak, tutaj był mój pierwszy występ. Śpiewałam wtedy ,,En Mi Mundo"
- Tak, chodź dalej.
- Dokąd?
- Zabieram Cię do kina.
- Co?
- Sama o to prosiłaś w tamtym roku.
- Hahaha, León.
- Idziemy do środka?
- Z przyjemnością.
Następnie weszli do planetarium. Dostali okulary 3D i usiedli na specjalnych krzesłach obrotowych.
- A teraz zamknij oczy. Zabieram Cię w niezwykłą przygodę. Gdzie tylko my możemy sięgnąć razem.
- Ok.
- Udało mi się zdobyć spadającą gwiazdkę.
- Naprawdę? Jaką?
- Ciebie.
- Hahaha.
- Tym razem nikt nam nie przeszkodzi.
- O czym mówisz?
- Wszystkiego Najlepszego kochanie - I ją pocałował.

Ciąg dalszy nastąpi...

Jak Waszym zdaniem potoczą się losy wszystkich par?