Odcinek 25

Indila przez chwilę nie mogła się od tknąć, w końcu jednak wymamrotała:
- Tak, Gregorio. Wrócę do Ciebie - I go pocałowała, bardzo namiętnie. 

Potem ponownie na jej palec powrócił pierścionek.

*****

Olga ubierała się przy lustrze.
- Dokąd to się wybiera moja śliczna pani? - spytał Ramallo.
- Ramallo, ubieraj się.
- Słucham? Ale po co?
- No wychodzimy przecież - poprawiała sobie włosy
- Ale dokąd?
- Ramallo, no jak to dokąd?! Na zajęcia taneczne.
- Co???
- Nie udawaj głuchego.
- Ale ja dzisiaj nie dam rady tańczyć. Wszystko mnie boli.
- Trudno, musisz to przeżyć. W końcu za wszystko zapłaciłam z własnej pensji!
- Ale Olga...Odpuśćmy sobie dzisiejszy wieczór. Jutro pójdziemy.
- Jutro to jest niedziela. Nie ma zajęć. Nie osłabiaj mnie.
- Dobrze, niech Ci będzie...
- Masz krawat - I mu rzuciła na twarz.
- Przecież to różowy!
- Różowy, różowy, w sam raz dla urody.
- Chyba oszalałaś. Nie założę neonowego różu.
- Tylko taki pasuje do szarego. Wkładaj i nie gadaj!
- Przepraszam, że co mam zrobić?
- A co ja powiedziałam? - zgupiała Olga, która skapnęła się co palnęła.
- No powiedziałaś coś niestosownego chyba...
- Chodziło mi o zakładaj! Tak! No to zakładaj!
- Nie no, jak ja w tym głupio wyglądam...
- Bosko wyglądasz. A teraz wychodzimy.
- Poczekaj! Nie tak szybko. Kluczy zapomniałem od domu.
- Ramallo, spóźnimy się przez Ciebie!
- Ok, już mam! Możemy iść.
- No wreszcie!
- Panie przodem.
- To ty idź przodem - I go walnęła w tyłek torebką.
- Olga! Aułaaa!
- Oj przepraszam. Hahaha.

*****

Minęły 2 godziny. Diego wrócił do domu i zastał rodziców w kuchni.

- Mama? Tata?
- Cześć synku - odpowiedziała Indila.
- Co wy...Co jest grane?
- Synu, chcemy Ci powiedzieć, że wróciliśmy do siebie - I wziął rękę Indili, na której był pierścionek i ją ucałował.
- Na serio? Czy sobie jaja robicie ze mnie?
- Tak, na serio.
- O matko! Jak ja się cieszę!
- Chodźmy do pokoju, to ci opowiem co Twój ojciec wymyślił. Świrus.
- Hahaha, oj zgadzam się. On jest krejzolem.
- Proszę bez takich!  - Oburzył się i poprawił sobie muszkę.
- Tato, wyluzuj. Nie musisz się poprawiać. Wyglądasz świetnie.
- Ah, dziękuję.

*****

W ostatnim tygodniu w LA, podczas gdy León nagrywał swoje kawałki, Violetta brała lekcje tańca z choreografką.

- Great Job Vilu. You're a great dancer.

- Thank you. It's nice.

- I have a special news for you from your manufacturer.

- Ya?

- After the release of your CD, you'll set off on your first solo tour, which starts in Buenos Aires and then you'll fly to Sicily.

- Oh my God! I don't believe it!

- Oh yes! Your dreams are coming true.

- That's incredible!

*****

Diego wyszedł ze sklepu i zapalił papierosa. Był bardzo zdołowany, że nie może być z Francescą.

Nie zorientował się, że Camila zauważyła go przez przypadek przechodząc przez ulicę.

- Diego pali?! O nie! Muszę o tym powiedzieć Fran! - i ruszyła w stronę jej domu.

*****

Camila zapukała do Fran.

- O Cami, wejdź.

- Słuchaj, nie uwierzysz!

- Co się stało?

- Tylko wysłuchaj mnie uważnie, jasne?!

- Ok. No to mów.

- Diego pali!

- Co?!

- Widziałam go jak wyszedł ze sklepu z fajką. Pewnie poszedł kupić papierosy,

- Nie wierzę. Jak on może się tak truć?!

- Mnie ciekawi od jak dawna to robi i czemu to robi...

- Przecież nie polecę do niego i się go o to spytam!

- Wiem, ale ja tak.

- Co?! Camila, wracaj! Czy ty oszalałaś?!

- Jeszcze nie, ale przy Brodweyu nigdy nie wiadomo. Na razie!

- Camila! Oh! Grrr...!

- Przecież żartowałam. Ty się masz go o to spytać.

- Ja? Nigdy w życiu.

- Wiem, że i tak się go spytasz. Spadam. Na razie.

- Pa.

*****

Diego wrócił do domu.

- Diego, stój. - zatrzymał go Gregorio.

- Co chcesz?!

- Czemu śmierdzisz papierosami?! 

- Bo palę, a co? Przeszkadza Ci to?!

- Od kiedy palisz?!

- Od dawna, ale co Cię to obchodzi?! To moja sprawa. Może lubię to robić?! 

- Bo jesteś uzależniony!

- O co chodzi? - spytała Indila.

- Diego pali, a ja nic o tym nie wiem!

- Ja wiedziałam...

- Czemu mi nie powiedziałaś?! On nie może się tak truć! Zniszczy sobie płuca.

- Zacząłem palić od kiedy się rozstaliście, więc nie miejcie do mnie pretensji teraz - I zamknął się w pokoju.

- Diego! Wracaj tu!

- Zostaw go. Nie tylko o to chodzi.

- To o co?!

- O Fran.

- I co teraz?

- Musimy dać mu na razie spokój. Przejdzie mu.

- Jasne, już to widzę.

*****

Minął tydzień. Nastąpił dzień wyjazdu Leonetty z LA. Wstali o 04:30 i po śniadaniu udali się na taras.
- Trudno będzie mi stąd wyjeżdżać...- urwała Viola.
- Mi też. Kocham to miejsce, plaże, palmy, ale jest coś co kocham bardziej...
- Co? - wpatrywała mu się w oczy.
- Ciebie - złapał ją za rękę. Violetta się speszyła, uśmiechając.
- Naprawdę nie wiem jak mam Ci jeszcze dziękować. Dzięki Tobie spełniam marzenia - dodał.
- Ja dzięki Tobie już spełniłam 2.
- Jakie?
-  Pierwsze z nich to było, że zawsze chciałam móc śpiewać i zostać piosenkarką jak moja mama, a drugie, to, to, że chciałam mieć prawdziwego księcia z bajki w prawdziwym życiu.
- To dla mnie zaszczyt - I się ukłonił.
- Hahaha, León!
- Wiesz czego jeszcze nigdy nie robiliśmy?
- Czego?
- Jeszcze nigdy nie całowaliśmy się o wschodzie Słońca...
- Tak, to prawda...
Potem się do niej zbliżył i ją pocałował.

*****

German i Angie siedzieli w sypialni.

- Dzwoniła Violetta?

- Nie, ale dzwonił ten producent. Wylatują za pół godziny.

- Gdzieś koło popołudnia będą pewnie.

- Tak I oczywiście dowiaduje się tego od producenta, a nie od niej. Ona łaskawie nie może zadzwonić i powiedzieć: Tatusiu, będziemy o tej i o tej...

- Daj spokój. Pewnie jest zajęta.

- Tak, Leónem! To rzeczywiście najważniejsze.

- Dla niej tak.

- A ja to się już nie liczę?

- Nie, nie mogę...

- Co?!

- Ty jesteś o niego zazdrosny!

- Co?! Ja?! Skąd że!

- Mhm, jasne. German, znam Cię.

- Wypraszam to sobie!

- Powiedz mi po co krzyczysz?! Opanuj się, bo dziecko będzie nerwowe przez Ciebie.

- No już dobrze, dobrze, przepraszam. Wybaczcie mi - I zaczął szeptać do brzucha.

- Żeby Cię tylko przypadkiem nie kopnęło.

- Przecież to chyba jeszcze nie ten miesiąc...

- German, ty wiesz, gdzie żyjesz?

- Ok, chyba ze mną źle, idę sobie zrobić kawy....

- Oby Ci dobrze zrobiła na mózg!

*****

Ktoś zapukał do domu Francesci.

- Proszę!

- Dzień Dobry. Jestem mamą Diega.

- Eee, dzień dobry. Miło mi, Francesca.

- Diego mi dużo o Tobie mówił.

- Nie wiem czy Pani wie, ale się rozstaliśmy.

- Tak, wiem i chciałabym z Tobą o tym porozmawiać.

- Dobrze, proszę wejść. Nie będziemy gadać przez próg, hahaha.

- Dziękuję.

- Słyszałam, że Diego pali...

- Tak już od dłuższego czasu.

- Ale dlaczego?

- Przez moje rozstanie z Gregorio. Ale wróciliśmy do siebie tydzień temu.

- Naprawdę?! To super! Bardzo się cieszę!

- Tak, ja też. Ale wracając do Diego. Jego nałóg się teraz nasilił przez Wasze rozstanie.

- Czyli to przeze mnie?

- Nie chcę, żebyś czuła się z tym źle. Po prostu chcę Ci powiedzieć, że bardzo za Tobą tęskni.

- Ja za nim też...

- To powiedz mu to.

- Nie, nie dam rady.

- Nie wiem czy wiesz, ale on nie chciał Cię skrzywdzić. Gdyby nie kontrakt, nie zgodził by się na sesje z Mickeylą.

- Tak, już zrozumiałam swój błąd i go przeprosiłam. Może mi kiedyś wybaczy...

- On już Ci dawno wybaczył.

- Poważnie?

- Tak, proszę Cię, postaraj się z nim dogadać. Ja lecę.

- Ok, dziękuję bardzo, że Pani przyszła.

- Nie ma za co.

- Do widzenia.

*****

Po paru godzinach Leonetta wylądowała szczęśliwie na lotnisku. German i Angie po nich przyjechali.

- Tata, Angie! - rzuciła się na nich.

- Córcia, moja kochana! Tak się za Tobą stęskniłem!

- A ja to co?! - wkurzyła się Angie.

- A ja za Wami!

- Dzień Dobry - powiedział León.

- Mam nadzieję, że spełniłeś moją prośbę.

- Tak, opiekowałem się Violą jak należy.

- Dziękuję Ci bardzo. Jesteś dobrym chłopakiem.

- Ja to potwierdzam. Był najlepszy we wszystkim - zaczęło odbijać Violi.

- Co?! - wystraszył się German.

- Nic, tato. To żarty! Hahaha.

- Jak się czujesz Angie? - spytał León w trosce.

- Bardzo dobrze, dziękuję.

- Chodźmy do domu. Czeka na nas pyszny obiadek.

- León, może iść z nami?

- Eee...- German nie wiedział co powiedzieć.

- Nie, nie będę Wam przeszkadzał. Ja wracam do siebie. Rodzice po mnie przyjechali.

-  Co?! Nie...

- Tak, muszę jechać.

- No ok, szkoda. To do zobaczenia.

- Papa - I dał jej całusa.

- Chodźcie do auta.

- Ok, tato, weźmiesz walizkę?

- Tak, już.

*****

Olga i Ramallo przyrządzali obiad.

- Jeszcze trochę pieprzu dodaj. O, już! Wystarczy! Nie tyle! Ile ty tego chciałeś nasypać!?

- Przepraszam, ręka mi się trzęsie.

- Wszystko musi być idealne jak przyjadą.

- Wiem, dlatego mi się ręka trzęsie.

- Spokojnie! Już. Wdech i wydech! No. Lepiej?

- Tak.

- Ja skoczę jeszcze dać Santosowi obiad.

- Ok.

- Masz Santos...Pyszny kurczaczek.

Pies zaszczekał i zamyrdał ogonem.

- Jaki on duży już.

- No, szybko rośnie. Wielkolud z niego będzie jak nic.

- Jesteśmy już! 

- Violetta!

- Olga! - i się przytuliły.

- Jak mi brakowało mojej małej dziewczynki tutaj!

- Olga, nie jestem już taka mała, haha.

- Dla niej będziesz zawsze - dodał Ramallo.

- Cześć Ramallo.

- Ja też się stęskniłem.

- Co mamy na obiad? - nie mógł się doczekać German.

- Już podaję do stołu.

- Gotowaliście razem? - zdziwiła się Violetta.

- Tak, w końcu się Ramallo zmobilizował przed ślubem.

- Kiedy będzie ślub?

- Za tydzień.

- Ooo, jak słodko. Już się nie mogę doczekać.

- Trzeba będzie wszystko przygotować i ustalić.

- Ja się tym zajmuję już Panem Germanem.

- To dobrze, bo mamy mało czasu. A teraz koniec gadania. Siadamy do stołu. Proszę bardzo.

- Wyśmienite.

- Dobra robota Ramallo - I sobie przybili piątkę z Olgą łyżką.

*****

León wysiadał z samochodu i spotkał Diega.

- Diego? - zdziwił się widząc go z papierosem.

- León! Hej...

-  Ty palisz?

- Jak widać, ale to nie istotne  Wróciliście z LA dzisiaj?

- Tak. Słyszałem o Fran...

- Nie chcę o niej gadać. 

- Ok, wybacz.

- Nie szkodzi.

- Ale nie odpuszczę sobie tego pytania: Od dawna palisz?

- Od 4 lat. Sorry, ale muszę iść. Spieszę się

- Ok, na razie - chciał wziąć walizkę i zauważył coś zwiniętego w papierek na ziemi. Wypadło to Diego z kieszeni. Podniósł to i rozwinął. Był to urywek piosenki Diega o Fran. Zrobił zdjęcie i wysłał to Violettcie.

*****

Wieczorem Violetta udała się do Francesci.

- Hej!

- Violetta! Hej! Jak my się dawno nie widziałyśmy! - uściskały się.

- Mam Ci tyle do opowiedzenia!

- Ja też. Chodźmy na górę. To mi wszystko opowiesz pierwsza 

- Ok. 

Po paru sekundach były już w pokoju.

- Ale masz tu kolorowo.

- Trochę zmieniłam wystrój.

- No widzę. Bardzo ładnie. Widzę, że nie masz już zdjęcia Tomasa.

- Dawno wywaliłam do kosza. To było tylko zauroczenie.

- A prawdziwą miłością jest Diego...

- O tym za chwilę. Przyniosę nam sok i ciastka. Zaczekaj.

- Ok.

Violetta zaczęła rozglądać się po pokoju. Wzięła do ręki nową książkę Fran, gdy nagle coś z niej wypadło. Podniosła kartkę i przeczytała.

- Przecież to ta sama piosenka, co napisał Diego...- Nie mogła uwierzyć własnym oczom.

Ciąg dalszy nastąpi....

Jak sądzicie czy Violetta powie o tym Francesce?