Odcinek 27

Następnego dnia Federico odczytał e maila. Był bardzo zaskoczony.
- Ludmiła...Nawet nie wiesz jak bardzo Cię kocham - powiedział patrząc się w ekran. Potem wykręcił do niej numer.
- Halo?
- Cześć. Ee... Dzięki za wideo.
- Dziękujesz za wideo a nie za słowa piosenki?
- Tak, właśnie o to mi chodziło. Yyy, znaczy nie, nie! Chodziło mi o piosenkę! Jest piękna.
- Dzięki, ale to już chyba nie ma znaczenia...Nie jesteśmy razem.
- Ludmiła, ja naprawdę chciałbym z Tobą być, ale jak skoro się nie zobaczymy?
- Przyjeżdżałbyś do mnie, zresztą ja bym mogła polecieć do Ciebie.
- Związki na odległość nie wypalają, wiem coś o tym.
- A miałeś już kiedyś kogoś?
- Tak, ale to bez znaczenia.
- Federico...Kocham Cię.
- Ja Ciebie też - I się rozpłakał.
- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy...
- Ja też...
- Ja kończę.
- Ok...To do zobaczenia...
- Do zobaczenia...

*****

Następnego dnia...Ramallo wracał ze sklepu. Nagle ujrzał na zakręcie Olgę, rozmawiającą z jakimś facetem. Stała tyłem.
- Ah, dziękuję Panu. To taki miły gest.
- Ależ nie ma za co. Dla Pani wszystko - I się pocałowali.
- Olga, ona...mnie...zdradziła?!...- Potem zemdlał.

 Przyuważyła go na szczęście wtedy straż miejska, która akurat szła przez ulicę i zaczęli go podnosić.

- Halo?! Halo?! Nic Panu nie jest?!
- Moja kobieta...Miał być ślub!
- O czym Pan mówi?!
- Wszystko w porządku?! Nic się Panu nie stało?! - podbiegła jakaś kobieta z facetem.
- To Pani nie jest Olgą?!
- Ja? Nie, skąd że! Musiał mnie Pan z kimś pomylić...
- Co za ulga...Wyglądała Pani od tyłu jak moja Olga!
- Ja jestem Suzan. Miło mi.
- Mi również, Ramallo.
- Na pewno nic Panu nie jest? Zadzwonimy po karetkę - pytała straż miejska.
- Nie, proszę nie dzwonić. Już jest ze mną ok. Dziękuję. Miło mi było Panią poznać.
- Mi również.
- Do widzenia - Potem poszedł do domu.
- Do widzenia!

*****

Violetta i Leon wybrali się do galerii na zakupy. Obydwoje szukali stroju na ślub Ramallo i Olgii. 

- Wiesz co? Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę chodziła z facetem po galerii...

- Na prawdę?

- Zwłaszcza z takim facetem...

- Mhm...

- O tam jest ten sklep, którego szukałam! Chodźmy, pomożesz mi wybrać sukienkę.

- Ok.

- Jak ci się ta podoba? - przeglądała wszystkie na wieszakach.

- Jest ok, ale wydaje mi się, że ta będzie dla Ciebie idealna - I wyciągnął ją.

- León, ona jest przepiękna. Idę ją przymierzyć...

Potem spędziła około 20 minut w przebieralni.

- I jak kochanie? Dobra?

- Jest genialna, ale zobaczysz mnie dopiero w niej na ceremonii.

- Ok, nie zaglądam.

Potem zapłacili i poszli do męskiego sklepu.

*****

Olga zamartwiała się w kuchni.

- Co ja zrobię?! Co ja teraz zrobię?!

- Olga, wszystko w porządku? Coś się stało? - spytała Angie.

- Nie mam z kim iść wybrać sukienki.

- To jeszcze jej nie wybrałaś?!

- No nie! To będzie dramat!

- Olga, pójdę z Tobą. Chodź pojedziemy taxi.

- Oj Angie! Tak Ci dziękuję! Niech Cię ucałuje.

- Nie ma za co. Przyjaźnimy się prawda?

- No pewnie, że tak. Chodźmy.

- Ok, idę zadzwonić.

*****

Nadchodził wieczór. Francesca podążała brzegiem morza, wgłębiając się coraz mocniej z każdą sekundą we wspomnienia o Diego. Jej włosy owiewał delikatny wiaterek.W pewnym momencie zawiał mocniejszy podmuch od strony wydm. Coś jej podpowiadało, aby odwrócić się do tyłu. Zrobiła to i zobaczyła Diega, stojącego kilka metrów od niej.

Zdawało jej się, na początku, że to tylko wyobraźnia. Nie wierząc zaczęła iść w jego stronę. Czas nagle jakby zwolnił. Powolnymi krokami zbliżali się coraz bliżej siebie śpiewając ich wspólną piosenkę. Po chwili stanęli naprzeciwko siebie, niedowierzając w to co się dzieje.
- Diego...
- Fran...
- Czy my śnimy?
- A wolałabyś, żeby to był sen po tym?... - Potem uklęknął przed nią, wyciągając pierścionek.
- Francesca, kocham Cię. Nigdy nie kochałem tak żadnej kobiety jak Ciebie. Proszę zaufaj mi, a nasze życie we dwoje przestanie być tylko snem. Wyjdziesz za mnie?
Francescę zaczęły się migotać gwiazdki w oczach. Wypuściła z siebie łzę i odpowiedziała:
- Tak, Diego. Chcę być Z Tobą do końca życia...
Potem zaczęli się całować tak namiętnie jak nigdy, przewracając się na piasek.

*****

Minęło kilka dni. Nastąpił dzień ślubu Ramallo i Olgi. ,,Panna młoda" była w siódmym niebie. Siedziała razem z Angie i Violettą w garderobie.
- Olga, wyglądasz prześlicznie w tym makijażu - powiedziała Angie.
- Tak, Angie ma racje. Pasuje Ci do sukienki - dodała Viola.
- Ah, dziękuję. Mam nadzieję, że Ramallo padnie z wrażenie jak mnie zobaczy.
- No jak tam przygotowania? - spytał nagle German wchodząc.
- Aaa, ależ mnie Pan wystraszył! Już myślałam, że to Ramallo, a on nie może mnie widzieć! Proszę mnie tak nie straszyć na przyszłość!
- Dobrze, przepraszam. Wygląda Pani przepięknie.
- No dziękuję, wiem o tym - i zaczęła sobie poprawiać włosy.
- Violu, gdzie León? - spytał German.
- Zaraz powinnien być, idę sprawdzić czy nie ma go na zewnątrz.
Potem wyszła i go zobaczyła. Stanęli przed sobą zamurowani.
- Wow - powiedzieli jednocześnie.
- Haha, wyglądasz przepięknie - wydusił z siebie.
- Ty też.
- Jak tam Olga?
- Już jest gotowa. Chodźmy już w strone Kościoła.
- Ok.
W końcu rozpoczęła się ceremonia. Olga podąrzała ku ołtarzowi, adorując wzrokiem Ramallo, który w końcu pierwszy raz zobaczył ją naprawde w sukni ślubnej. Oniemiał od razu na jej widok. Potem para złożyła sobie przysięgę miłości, a na końcu zatwierdzili to pocałunkiem.

*****

Po paru godzinach rozpoczęło się wesele. León i Violetta weszli na scenę.
- Witamy wszystkich ciepło na weselu! Chcielibyśmy zadedykować specjalnie dla nowej pary małżeńskiej piosenkę, która powinna ująć wasze serca w wachlarz ochronnych skrzydeł...Mamy nadzieję, że Wam się spodoba - Leonetta zaśpiewała razem swoją nową wspólną piosenkę. Nastąpiły wielkie oklaski i vivaty.
- Brawo!!! Bardzo dziękujemy! - krzyknęła ,,młoda para".
- Angie, oddaję Wam mikrofon - powiedziała Vilu patrząc na tate.
- Co? Już teraz mamy śpiewać?
- Tak, German. No chodź.
- E nie...może poczekajmy jeszcze...
- German idziemy - I wzięła go za rękę.
W końcu oboje pojawili się na scenie.
- Witamy serdecznie, chcielibyśmy zaśpiewać ostatnią piosenkę na cześć naszej pary małżeńskiej - powiedział German.
- German? Gotowy?
- Tak, chyba...tak.
Angie popatrzyła się na niego uwodzącym spojrzeniem. German poczuł się tak jakby nagle odleciał. Zaśpiewali razem ,,Podemos". Potem nastąpiły wielkie brawa. Violetta był bardzo dumna ze swojego taty.
- Brawo tato! Jednak dałeś radę!
- A co? Zwątpiłaś we mnie?
- Ja? No coś ty! Oczywiście, że nie!
- No mam nadzieję.
- Hahaha.

Ciąg dalszy nastąpi...