Odcinek 4

Wszyscy na statku popadli w panikę. Violetta z przerażenia dostała dreszczy.
- León, ja się boję. Co jak zatoniemy?
- Nie można tak myśleć. Wszystko będzie dobrze. Powinniśmy dopłynąć do portu przed sztormem.
- Skąd wiesz?
- Tak mi się wydaję. Chodź tu do mnie, bo się cała trzęsiesz - przytulił ją.
- Nie wiem jak ty to robisz, ale od razu mi lepiej w Twoich objęciach.
Po 15 minutach zmagań z morzem, statek dobił na szczęście do brzegu.
- León, miałeś racje.
- Wiem. Jak się czujesz?
- Kręci mi się w głowie trochę po tym bujaniu.
- Przeszły Ci już mdłości?
- Trochę tak. Mój tata do mnie dzwonił znowu. Już dawno powinniśmy być na obiedzie...I co mu powiemy?
- Zobaczymy na miejscu - León wziął Violettę na ręce.

*****

German popadł w panikę.
- Dzwonię do nich i nikt nie odbiera! Co jak im się coś stało?! Zobacz, będzie chyba burza.
- German, tylko nie popadaj w panikę. Zaraz na pewno wrócą.
- Tak? To czemu nie odbierają?!
- Bo jesteś natrętny, uspokój się! Rozumiesz co do Ciebie mówię?!
- Tak, tak, doskonale rozumiem, ale to nie zmienia faktu, że jestem zdenerwowany!
- To przestań być! Relaks German. Chodź zrobię Ci masaż.
- Nie! Idę ich szukać!
- Nie musisz, już idą.
- Gdzie wyście byli tak długo?
- Małe kłopoty przy powrocie statkiem...
- Co proszę?! Gdzieś ty zabrał moją córkę?!
- Tato, proszę Cię, odpuść sobie.
- Violetta, czemu jesteś taka blada?
- Nie ważne, już wszystko w porządku...

*****

Ludmiła przerażona, uciekła do auta z powrotem. Słoń zaczął szarżować na auto, więc tata włączył wsteczny. Odjeżdżali tyłem z mega prędkością, jakby chcieli dorównać gepardowi.

- A nie mówiłem, że nie trzeba było wychodzić?! - wrzasnął tata.

- Oj, no już dobra, tak wyszło.

- Tak wyszło?! Zaraz słoń nam na maskę wejdzie!

- Nie gadaj już, tylko jedź szybciej!

- Ja tu zwariuję - stwierdził Federico.

W końcu słoń przestał biec. Rodzina Ferro mogła spokojnie odjechać w inną drogę.

- Gdzie teraz jedziemy? - spytał Fede.

- Dostałem wezwanie na ratunek małego geparda, który został poszkodowany, prawdopodobnie przez lwa.

- O, zawsze chciałem zobaczyć geparda z bliska.

- A co w telewizji nie widziałeś? Choćby w 3D? - prychnęła Ludmiła.

- Ale to nie to samo, a od okularów 3D, bolą mnie oczy.

- Ty to masz problemy...weź se krople.

- Nie! Ja bym sobie nigdy nie wkrapiał jakiejś dziwnej wody!

- Aha, ok. to zapomnij o tym...

*****

Francesca zaczęła się topić.

- Ratunku! Na pomoc! - wołała na całe gardło.
Diego zatrzymał się, bo usłyszał jej wołanie. Następnie wskoczył do wody, by ją uratować. Po paru minutach wyciągnął Fran z wody na trawę.
- Francesca, żyjesz? - spytał przerażony. Francesca pokiwała głową i straciła przytomność. Diego zadzwonił po karetkę. Maxi i Naty przechodzili tędy i ich zobaczyli i natychmiast rzucili się na pomoc.
- Co jej jest?!
- Co jej się stało?!
- Jest nieprzytomna, prawie by się utopiła i to wszystko przeze mnie...
- Jak to przez Ciebie?! Wezwałeś w ogóle karetkę?!
- Nie ważne. Tak, wezwałem, zaraz tu będą.
Po 5 minutach przyjechali.
- Wy tu zostańcie. Ja jadę z nią. Na razie.
- Pa Diego. Zadzwoń do nas, co z nią.
- Ok...- odpowiedział smutnym głosem.

*****

Violetta i Leon wyszli na taras, by na spokojnie porozmawiać.

- Kochanie, martwię się o Ciebie.

- Nie musisz, nic mi nie będzie. To przez ten statek.

- Tak, wiem. Na pewno Ci przejdzie do wieczora.

- No mam nadzieję.

Wtedy do nich podszedł German.

- Za 5 minut idziemy na obiad.

- Jakoś nie mam apetytu, tato.

- Jak to nie masz apetytu?! Za 5 minut wychodzimy!

- Tato, nie mam ochoty jeść, czy to jest takie trudne do zrozumienia?!

- Nie, absolutnie, ale czemu nie będziesz  jadła? Coś Ci jest?

- Em...Ona ma problemy żołądkowe. Znam się trochę na tym, więc lepiej, żeby sobie odpuściła obiad - powiedział León.

- Ohoho, ty już jej nie broń. Wielki znawca...

- Tato, on mówi prawdę.

- To w takim razie idź się połóż.

- Nie, pójdę z Wami. Chcę Wam towarzyszyć.

- Coś się stało? - spytała Angie.

- Violetta nie chce jeść.

- German, zostawisz mnie z nimi na chwilę?

- Tak. Idę na dół.

*****

Olga przyrządzała obiad, gdy nagle do domu wparował Beto.

- O, Beto! Co Cię tu sprowadza?

- Olgunia moja kochana! Ja mam takie o to pytanie: Czy, czy my możemy pojechać razem po obiedzie do, do tego centrum handlowego?

- No jasne! Nie ma problemu. Ale po co?

- Potrzebuję kupić sobie mikrofon, bo urządzam w domu mini studio nagraniowe u siebie.

- O, to wspaniale! A czy ja mogłabym u Ciebie czasem sobie pośpiewać?

- Ty? U mnie?

- No tak...

- Tak, pewnie, to dla mnie będzie zaszczyt gościć taką kobietę jak ty.

- Ah, dziękuję. Nie musisz tak schlebiać...W takim razie za to dostaniesz przepyszny makaron z pesto.

- Olga, znowu go karmisz?! - krzyknął Ramallo wchodząc do kuchni.

- Ramallo, powiem Ci coś. Wyjdź z tej kuchni natychmiast i zajmij się czymś pożytecznym. Najlepiej to posprzątaj salon. No już, sio mi stąd!

- Olga, chyba zwariowałaś, nie będę wypełniał takiego obowiązku. To Twoja specjalność.

- Jak kobieta rozkazuje, to masz się jej słuchać! - krzyknął Beto.

- O widzisz? Jedyny co mnie docenia i rozumie, nie tak jak ty!

- Nie, no nie wierzę. Jesteśmy razem, a ty tak mnie jeszcze oczerniasz przed nim!

- Ramallo, wyjdź.

- Nie, najpierw...

- Ramallo, powiedziałam wyjdź!

- Dobrze, ale jak wrócę, to sobie już inaczej porozmawiamy.

*****

Jeep zaparkował pod wielką akacją. Tata Ludmiły wysiadł i podbiegł do rannego geparda.

- Nie jest za dobrze z nim.

- Tato, co z nim zrobimy - spytała Ludmiła.

- Zabieramy go do kliniki. Najpierw muszę mu związać pysk, żeby nie ugryzł nikogo.

- Ale za to będzie drapał - dodał Fede.

- Nie, nie będzie, ale może wierzgać.

Potem zawiązali mu pysk chustą i zanieśli go do auta. Gepard cały się trząs ze strachu.

- A gdzie jego mama? On jest strasznie młody - spytał Fede.

- Prawdopodobnie zgubił się, albo go porzuciła, bo był za słaby.

- Są szanse, że przeżyje?

- Nie wiadomo. Ma strasznie poszkodowane żebra. Może mieć uszkodzenie płucne też.

- Jest taki słodki - powiedziała Ludmiła, która 1 raz okazała uczucia do zwierząt.

- Wow, Ludmiła, jaka zmiana - zdziwił się tata.

- Zawsze kochałam koty. Mogę go pogłaskać?

- Tak, ale ostrożnie.

- To samiec czy laska? - spytał żartobliwie Federico.

- To samiec.

- Mam dla niego imię. Nazwijmy go Lucky.

- Czyli szczęściarz? - spytał ojciec.

- Tak. Dokładnie.

- Oby mu to szczęście dopisało...

*****

Diego wszedł do sali, w której znajdowała się Francesca. Była już przytomna.

- Fran...- zaczął Diego.

- Diego, dziękuję Ci. Gdyby nie ty, to bym nie przeżyła.

- E tam. To nic wielkiego. Słuchaj, chciałem Cię przeprosić. Byłem debilem. Nie chciałem Cię słuchać, a ty chciałaś dla mnie dobrze.

- Tak, ale już nie ważne. Zapomnijmy o tym.

- To co? Znowu jesteśmy razem?

- Aaa, tak! Tak mi Cię brakowało! - przytuliła się do niego.

- Kiedy Cię wypuszczą? Bo jutro wyjazd.

- Dzisiaj wieczorem będę mogła wyjść. A ty...

- Tak. Pojadę z Tobą.

- Naprawdę? Aaaa, jak się cieszę! Jesteś boski! - ponownie się przytulili.

*****

Angie podejrzewała, że coś się stało.

- Powiecie mi o co chodzi? 

- Popłynęliśmy z Leónem w rejs statkiem i w drodzę powrotnej złapał nas prawie sztorm...

- Właśnie, a Violetta dostała objawów choroby morskiej i no...

- Angie, tylko nie mów tacie! Proszę Cię!

- Dobrze. Nie powiem, ale chodźcie na dół ze mną.

- Ok.

- Ale już się lepiej czujesz?

- Tak. Mam dobrego opiekuna - po czym spojrzała na Leóna.

- No tak, bo w końcu, on to mistrz, hahaha.

- Dbam o swoją dziewczynę jak umiem najlepiej.

- I to widać. Dobra, idziemy do jadalni, bo German się inaczej wkurzy. Aha! Mam jeszcze takie pytanie, León.

- Tak?

- Myślałeś już nad swoją przyszłością? Co z Waszym zespołem?

- Nagraliśmy już płytę i teledysk, więc to chyba już koniec.

- Dlaczego? Nie chcecie czegoś więcej? - zdziwiła się Viola.

- Nie, to nam wystarczy. A ja mam już inne plany na siebie. Chyba pójdę na medycynę...

- O, León. To bardzo trudny kierunek.

- Wiem, ale interesuje mnie to.

-  Mhm...Dobra, chodźmy i opowiesz nam więcej o tym na dole.

*****

Olga i Beto dotarli do centrum handlowego. Kupili potrzebny mikrofon i zatrzymali się w restauracji.

- Zapraszam Cię już dzisiaj do mojego studia.

- Beto, ale mówiłeś, że dopiero zaczynasz je robić...

- Tak mówiłem? Nie, potrzebowałem tylko mikrofonu do wykończenia.

- Aaaa, to wspaniale. Kiedy zaczynamy 1 próbę?

- Możemy teraz, zaraz, już! Idziemy do mnie?

- No pewnie. Im szybciej tym lepiej.

- Ale jeszcze powiedz mi taką rzecz...Czemu masz takie złe relacje z Ramallo? 

- Z Ramallo? Eee nie ważne. On jest nieistotny teraz.

- Ale dlaczego? Nie rozumiem.

- Naprawdę to nic takiego.

- Rozumiem, że nie chcesz mówić, w takim razie nie będę pytał.

- I to mi się w Tobie podoba Beto. Nie nalegasz jak on, rozumiesz mnie, a sądziłam, że Ramallo nie będzie taki. Myślałam, że się zmienił. A tu się okazało, że w ogóle nie zna moich potrzeb i nie liczy się z moim zdaniem.

- Biedna moja Olgunia, chodź rozerwiemy się u mnie.

- Dobrze, dziękuję.

*****

Mały gepard został dostarczony do kliniki. Ekipa od pomocy dla zwierząt od razu się nim zajęła.

- Czy jest szansa, że wyjdzie z tego? - spytała Ludmiła.

- Na prześwietleniu wyszło, że ma uszkodzenie prawego płuca. Może mieć problemy z oddychaniem...

- Ale przeżyje?

- O tym będą świadczyć najbliższe godziny. Ale bądźmy dobrej myśli. Zrobimy, co w naszej mocy. Nawet jeśli wyzdrowieje, czeka go tymczasowa obserwacja. Nie będziemy go mogli wtedy wypuścić i skutki tego mogą być takie, że za bardzo oswoi się z ludźmi i nie będzie mógł wrócić na wolność.

- Ludmiła. Nie martw się o niego. Jest w dobrych rękach - dodał tata.

- Twój tata ma racje - powiedział Federico.

*****

Nadszedł wieczór. German wybrał się z Angie, na przechadzkę po plaży. Szykował dla niej niespodziankę.

- German, dokąd idziemy?

- Zobaczysz. To niespodzianka. Mam nadzieję, że Ci się spodoba - Po czym zakrył jej oczy.

- Kiedy mogę otworzyć?

- Już.

- German, jak tu pięknie. Nie wierzę własnym oczom.

- Siadamy?

- Tak, pewnie.

- Wieczorem czeka Cię kolejna niespodzianka.

- Mhm...czyli rozumiem, że będę miała niezapomnianą noc?

- Tak, zgadza się, haha.

*****

Francesca opuściła szpital. Gdy wróciła do domu z Diego, zaczęła dokańczanie pakowania się. Diego podszedł do szafki, na której leżały bilety.

- Fran, czy to te bilety do Polski?

- Tak, a co?

- Bo tutaj pisze, że wylot jest o 22:00.

- No wiem.

- Ale dzisiaj...

- Co?!

- Musiałaś źle popatrzeć.

- Na pewno nie, jak już coś, to mi złe sprzedał.

- I co teraz zrobimy?

- Która jest godzina?

- 21:45...

- Diego, bierz swoje walizki. Jedziemy sprintem na lotnisko.

- Francesca, nie ma mowy, żebyśmy zdążyli.

- Musimy, rusz się! - wzięła telefon i zadzwoniła po taksówkę.

Po paru minutach byli na miejscu. 

- Diego, szybciej! Zaraz nam odleci!

- Nie dam rady z 2 walizkami tak szybko biec. Ciesz się, że w ogólę nie musisz żadnej ciągnąć!

- Oj, no wiem, przepraszam.

Wtem zatrzymała ich kontrola.

- Stop. Proszę pokazać paszporty - Diego pokazał.

- Chwileczkę...O nie, Diego, zostawiłam paszport na biurku!

- Co?!

- Bez paszportu Pani nie poleci.

*****

Po zakupach do późna, Olga i Beto dotarli do jego domu. Weszli do pomieszczenia, w którym Beto od razu zamontował mikrofon.

- To co? Zaczynamy próbę?

- Ty zacznij, lubię słuchać jak śpiewasz tym swoim oszałamiającym głosem, Beto.

Wtem do Olgi próbował dodzwonić się Ramallo. Olga odebrała i położyła telefon na blacie.

 Tymczasem Beto zaczął śpiewać Voy Por Ti, a Olga włączyła się w refren.

Ramallo wszystko to słyszał.

- Beto, jesteś cudowny. Umiesz oczarować kobietę.

- Olga, moje serce zawsze będzie oddane Tobie.

- W tej chwili pragnę tylko jednego...- zbliżyli się do siebie.

*****

Ludmiła i  Fede czekali w poczekalni parę godzin na wiadomość o Luckim. W końcu jej tata wyszedł z nim, trzymając go na rękach.

- Nasz gepard miał duże szczęście.

- W końcu to Lucky.

- Może go Pan puścić na ziemię? Zobaczymy co będzie robił.

- Dobry pomysł.

Gepard był trochę spłoszony. Po krótkiej chwili podszedł do Ludmiły, która nie mogła oderwać od niego wzroku.

- Chodź tu mały, u boku supergwiazdy będziesz lśnił pod słońcem.

- Co z nim teraz będzie? - spytał Fede.

- Zabierzemy go do rezerwatu na obserwacje.

- Tato, mam lepszy pomysł.

- Co masz na myśli Ludmiła ?

*****

Po kolacji, Violetta i León wyszli na zewnątrz. Przez krótką chwilę wpatrywali się w gwiazdy. W pewnym momencie León wziął gitarę i zaczął grać nową melodię.

- Wow, León, jaka śliczna melodia. To coś nowego?

- Tak, pracuję nad tym cały czas.

- Masz już jakiś tekst?

- Tekst ujrzałem w Twoich oczach - Violetta dostała rumieńców.

- Uuuu...ale się speszyłaś.

- Hahaha, skoro masz tekst, to zagraj i zaśpiewaj.

-  Ok, to jest dla Ciebie.

♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪♫ .♪

,,Podróż do gwiazd"

1. Ty jesteś dla mnie jak tlen,

Bez którego nie mogę żyć.

Proszę nie odchodź.

Kiedy jesteś przy mnie, czuję,

Że mogę latać.

Unosić się wysoko.

Mój i Twój głos zaczyna się łączyć.

Nie przeszkadzajmy mu.

Każda chwila jest piękna,

Kiedy słyszę go.

A gdy słyszę Twoje imię,

Działa na mnie jak czar

I mam ochotę powiedzieć...

Ref: Chodź, zabiorę Cię w podróż do gwiazd

Tam, gdzie czeka nas szczęście.

Chodź zabiorę Cię w podróż do gwiazd.

Po prostu złap mnie za rękę.

I razem dotrzemy tam.

Tylko ty i ja...

Gdy skończył śpiewać, Violetta zbliżyła się do niego.

- To było coś najpiękniejszego, co mogłam usłyszeć.

- Było piękne, bo z myślą o Tobie.

- Kocham Cię.

- A ja Ciebie...

Ciąg dalszy nastąpi...

Jak się podobał Wam odcinek? Jesteście ciekawi, jakie będą dalsze losy?