Odcinek 3

German zaczął próbować tłumaczyć się Angie.
- Co? Angie proszę Cię. Przestań mnie straszyć. Dobrze, może trochę przesadziłem...
- Trochę?!
- Trochę bardzo...niech będzie..
- A więc?
- Pozwolę im być w pokoju. Zadowolona?!
- Teraz tak.
- Super...
- A teraz idź im to powiedz, no już!

*****

Violetta i Leon siedzieli na jednym łóżku.
- Mam go dosyć. Bez przerwy są z nim jakieś problemy. Ciągle mi czegoś zabrania! Violetta to...Violetta tego nie...Violetta nie ma mowy...Już nie mogę! Nie wytrzymam tego! - krzyczała Viola.
- Kochanie, musisz się uspokoić. Nie reaguj taką agresją, bo to nic Ci nie da. Chodź tu do mnie. Cii, spokojnie już - Wtem German wszedł.
- Przeszkadzam Wam? - spytał
- Czego chcesz tato?!
- Chciałem Wam powiedzieć, że...że no...możecie...- nie mógł tego z siebie wydusić.
- Że co?! No mów tato!
- Że możecie być ze sobą w pokoju.
- Naprawdę? Ojej, dziękuję! - przytuliła się do niego.
- No już dobrze, dobrze, ale...Mam Was na oku.

*****

Ramallo domyślił się do czego zmierza Olga i próbował odbiec od tematu.
- Olga, a czy to nie za szybko? Przecież jest tyle rzeczy, co moglibyśmy zrobić tego wieczoru. Już wiem. Oglądnijmy jakiś dramat, co ty na to?
- Dramat?! Dramat, tak?! To ty robisz dramat, Ramallo! Jesteś zwykłym tchórzem!
- Ja? Ja nie jestem tchórzem! Chciałem oglądnąć film.
- Chyba odbiec od tematu, ale ty jesteś. Do tego kłamca i krętacz!
- Olga, nie przeciągaj struny!
- Taka prawda, Ramallo. I wiesz, co? Teraz to ty się będziesz musiał postarać, żebym ja w ogóle z Tobą film oglądnęła, o! - po czym udała się do kuchni.

*****

Ludmiła i Federico udali się w głąb ich ,,hoteliku" wraz z jej tatą, który pokazał im pomieszczenie do spania.

- Proszę. Oto wasze łóżka.

- Mi niczego więcej nie potrzeba - powiedział Federico i wskoczył na łóżko.

- Ok...może być, a gdzie jest łazienka?

- Na dworze.

- Jak to na dworze?! Nie rozumiem.

- Za jakimś krzaczkiem, jak kto woli.

- Co?! Tato, gdzieś ty nas zabrał?! To jakiś koszmar! - krzyczała Ludmiła.

- Dam Wam czas na przyzwyczajenie.

- A co jutro będziemy robić? -spytał zaciekawiony Fede.

- Pokażę Wam sawannę, poobserwujemy dzikie zwierzęta, porobicie sobie zdjęcia. Cały miesiąc przed nami, także życzę dobrej nocy.

- A ty gdzie śpisz?

- Ja? W drugiej chatce, obok. Dobranoc.

*****

Kolejnego dnia, Violetta i León wstali wcześnie i wyszli dalej zwiedzać.

Wstąpili po drodze też do lodziarni. Potem udali się na plażę.

- Jak ja się cieszę, że mogę tą chwilę dzielić z Tobą - oznajmiła Violetta.

- Ja też - odparł zapatrzony w stronę morza.

- Na co patrzysz, León?

- Mam pomysł. Płynęłaś kiedyś statkiem?

- Nie, a co?

- To będziesz miała teraz okazję.

- Co? Masz na myśli rejs statkiem?

- Tak, chodźmy.

Następnie podeszli w stronę gondoli ,,Milka", stojącej przy przystani.

- Dzień Dobry. Chcielibyśmy popłynąć.

- 2 przepływy?

- Tak. Proszę.

- Życzymy miłego dnia i zapraszamy na pokład.

- León, jesteś pewien, że to dobry pomysł? 

- Nie bój się, nie zatoniemy. Będzie fajnie.

- Ok, ufam Ci.

*****

Francesca zaczęła się powoli pakować do wyjazdu. Diego przyszedł ją odwiedzić.

- Cześć piękna.

- Diego, wystraszyłeś mnie!

- Już się pakujesz? Przecież jedziemy dopiero za 5 dni...

- No właśnie nie do końca...

- Co? Jak to? Nie rozumiem.

- Okazało się, że już jutro wylatujemy.

- Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówisz?!

- A dzwoniłeś? Nie.

- A ty czemu nie zadzwoniłaś mnie o tym poinformować? Francesca, co ty kombinujesz?

- Bo wiesz...Przemyślałam to i moim zdaniem będzie lepiej jak tu jednak zostaniesz. Twój tata Cię potrzebuje.

- Czyli miałaś zamiar wyjechać beze mnie?

- Diego, to nie tak. Chciałam Ci powiedzieć na spokojnie...

- Tak? Kiedy? Jakbyś już była w Polsce?

- Nie, Diego...

- Nic już nie mów - Diego wyszedł.

- Diego! Zaczekaj!

*****

Felipe siedział w barze i zastanawiał się czy zadzwonić do Naty. Wtem ona weszła do środka.

- Poproszę sok jabłkowy - powiedziała.

- Naty, cześć. Pogadamy?

- O Felipe, hej...- speszyła się.

- Chciałem z Tobą o czymś pogadać, ale nigdy nie mogłem znaleźć dobrego momentu.

- O co chodzi Felipe?

- Wciąż coś do Ciebie czuję...

- Co?!

- To coś złego?

- Tak, nie, nie wiem. Jestem z Maxim, Felipe, ja nie mogę.

- Ok, rozumiem, czyli ty nic do mnie nie czujesz - Felipe chciał wyjść.

- Nie, czekaj. Nie zrozum mnie źle. Jesteś naprawdę super chłopakiem...

- Słuchaj, wiem do czego zmierzasz i dlatego życzę Ci szczęśliwego życia u boku Maxiego.

- Czemu mi to mówisz?

- Bo wiem, że nigdy nie będziemy razem - Felipe wyszedł z baru.

*****

Olga wybrała się na targ, gdy nagle spotkała Beto.

- Olga? Witaj! Dawno się nie widzieliśmy.

- Oj Betito nie przesadzaj. Chociaż wsumie, masz racje. W takim razie chodźmy się gdzieś przejść.

- Proponuję iść na...o zaczekaj...patrz mam jabłko i banana.

- Beto...

- Jeszcze mam gruszkę, o nie! Nie kupiłem sardynek!

- Sardynek?

- No, na śniadanie. To kupię na obiad!

- Beto...

- Co?

- Mieliśmy iść.

- A no tak. To chodźmy na kiermasz po...Po co?

- Po sardynki, Beto.

- Po sardynki...dobrze. To chodźmy!

- Beto, to w tamtą stronę.

- A, no faktycznie...To idziemy!

*****

Violetta i León wkońcu wypłynęli na niebieską lagunę. Wiatr owiewał ich włosy, przyjemnym chłodnym powietrzem.

- Leon, zobacz! Płyniemy na tą małą wyspę?

- Tak. Podoba Ci się?

- Bardzo.

Po paru minutach byli na miejscu. Następnie poszli zwiedzić wyspę. Gdy schodzili po małych schodkach, León się zatrzymał.

- Tu jest tak magicznie, prawda León?

- A chcesz, żeby było jeszcze bardziej?

- Co masz na myśli?

León się pochylił i ją pocałował.

- León...- speszyła się Violetta.

- I co? Zaskoczona?

- Tak, haha. Uwielbiam Cię! 

- A ja Ciebie.

*****

Rodzinna Ferro wyjechała Jeepem zwiedzać sawannę. Na chwilę zatrzymali się, ponieważ Ludmiła chciała zrobić sobie zdjęcie z Federico pod akacją.

Następnie zatrzymali się koło stada antylop. Gdy je obserwowali, przed ich autem stanął wielki słoń, który wyszedł zza krzaków.

- Tato, i co teraz?! - krzyknęła Ludmiła przerażona.

- Trzeba zachować spokój.

- Niech Pan zacznie trąbić.

- Nie wolno, bo się zdenerwuje i zacznie na nas szarżować. Trzeba czekać, aż sobie pójdzie.

- To ja sobie posłucham muzyki...

*****

Francesca wybiegła za Diego.

- Diego! Możesz się zatrzymać i mnie wysłuchać?!

- Nie. Nie chcę z Tobą gadać.

- Diego, proszę Cię! Daj mi powiedzieć - płakała.

- Chyba wszystko już jasne. Chciałaś jechać sama, więc proszę bardzo. Droga wolna.

- Nie, chciałam jechać z Tobą, ale...

- Ale co? Mój tata się zgodził, a ty robisz z tego problem.

- A ty nie będziesz go potrzebował? Bo on Ciebie na pewno.

- Ja potrzebuję Ciebie. Ale widzę, że chciałaś mnie się pozbyć.

- Nie Diego, to nie tak! Chciałam dla nas jak najlepiej.

-Jasne. Nic już nie mów. Z nami koniec Francesca. 

- Co?

*****

Beto po zakupach, odprowadził Olgę do domu.

- Ty to masz zapał do jedzenia Betito.

- I jeszcze uwielbiam jak pieczesz te swoje ciasta. Są takie wyśmienite.

- A mam dzisiaj jabłecznik. Zaraz Cię poczęstuję - Wtem Ramallo wszedł do kuchni.

- A co wy tu robicie? Ciasto mu dajesz?! A mnie to nie poczęstujesz?!

- Ramallo, ty na to nie zasługujesz po wczorajszym.

- Ale co ja Ci zrobiłem?!

- Odmówiłeś mi!

- A o co chodzi, bo ja nie jestem w temacie...- wtrącił się Beto.

- Yyy...Beto, to chodziło o...eee. No bo, nie chciał ze mną wyjść na zakupy, a ty przynajmniej ze mną byłeś i tym się różnicie.

- Olga, nie kręć, dobrze wiemy, że nie o to chodziło...- dodał Ramallo.

- Cicho bądź! Czyś ty oszalał?! Ciii, nie przy nim!

- Oj, przepraszam.

*****

Podczas gdy León i Violetta leżeli na plaży, do Violi zadzwonił telefon.

- Halo?

- Violetta, gdzie wy jesteście, próbowałem się do Was dodzwonić 10 razy, czemu nie odbieraliście?!

- Tato, przepraszam, ale nie było zasięgu tutaj.

- Tutaj?! To znaczy gdzie?! Gdzie wy jesteście?!

- León, co mam mu powiedzieć, on się pyta gdzie jesteśmy - spytała Viola, zawieszając rozmowę.

- Em...Powiedz mu, że jesteśmy na wycieczce turystycznej.

- Tato, no my zwiedzamy zakamarki Malediwów...A co?

- Macie wrócić za godzinę na obiad. Zrozumiano?

- Tak, tato, na razie.

- I co? - spytał León.

- Mamy być na obiedzie za godzinę.

- Co? Już? Nie wiem czy zdążymy...

- Co?! Jak to nie wiesz?! W takim razie zbierajmy się.

- Nie wiadomo o której gondola odpływa z powrotem.

- Trudno, zobaczymy, chodźmy.

- Ok.

*****

Słoń nie miał zamiaru się ruszyć. W końcu Ludmiła nie wytrzymała i nacisnęła klakson.

- Ludmiła, co ty wyprawiasz?! Nie wolno na niego trąbić, bo wpadnie w szał!

- Ja już wpadłam w szał! Niech się to cielsko w końcu ruszy! Zasłania mi Słońce!

- Ludmiła, spokojnie, nie bądź taka nabuzowana - dodał Federico.

- Nie jestem, ale za 5 minut będę! Ej ty słoniu, zjeżdżaj z drogi! Zasłaniasz mi. światło - Wtedy słoń zatrąbił.

- Co się drzesz?! Nie rozumiesz, co do Ciebie mówię?!

- Skarbie, to zwierzę. On nie wie co ty gadasz. Nie posłucha Cię.

- Ach, nie? To zaraz zobaczymy.

- Co ty chcesz zrobić? - spytał podenerwowany ojciec.

- Wyjdę mu na przeciw - Ludmiła wyszła z samochodu i stanęła w niewielkiej odległości od słonia.

- Ludmiła, wracaj, to niebezpieczne! - krzyczeli z auta.

Słoń zatrąbił mocniej i ruszył się groźnym krokiem w stronę Ludmiły, która się przeraziła.

*****

Francesca nie mogła uwierzyć, że Diego chce z nią zerwać.

- Co? Diego, nie. Nie sądziłam, że chcesz ze mną, aż tak bardzo jechać. Myślałam,że w głębi duszy, chcesz zostać przy tacie.

- Nie, myliłaś się, ale teraz...Zmieniłem decyzje. Sama na to wpłynęłaś. Przykro mi.

- Diego, nie możemy się rozstać...Czemu nie chcesz mnie wysłuchać?! Ja się tylko chciałam o Ciebie zatroszczyć.

- Nie wierzę Ci. Chciałaś po prostu wyjechać beze mnie, więc teraz Ci to ułatwię. Musimy się rozstać.

- Ale Diego...

- Żegnaj - Diego poszedł.

Francesca zmierzała w stronę domu. Szła koło głębokiego stawu. Nagle potknęła się o krawężnik (przez wspominaniu chwil jakie przeżyła z Diego) i wpadła do wody.

*****

Angie odpoczywała na leżaku przed hotelem. German zszedł do niej.

- Odpoczywasz czy może lekkie opalanko?

- A wiesz, i jedno i drugie, ale marzę teraz o trzeciej rzeczy... haha.

- To w takim razie poproszę o trzecie - Pocałowali się.

- Nie dzwoniła do Ciebie Viola?

- Nie. Pewnie się dobrze bawi z Leónem, a co?

- Co? Nic, nic.

- German, znowu ją kontrolujesz. Możesz przestać?

- A ty ciągle mi wypominasz, co robię źle, skończ wreszcie.

- German, dobrze wiesz, że oni potrzebują spokoju. Daj im więcej wolności.

- Ohoho, Pani psycholog się znalazła.

- No tak. Bo ja mam rację.

- O proszę, jeszcze dumę ukazuje, ale wiesz, co? I tak do niej zadzwonię. Za pół godziny jest obiad, a ich dalej nie ma.

- Spokojnie, na pewno zdążą wrócić.

- Mhm...ta.

*****

Violetta z Leónem weszli na pokład stateczku. Na morzu zebrały się dość duże fale. Niebo zaczęło się ściemniać.

- Chyba zapowiada się sztorm. Obyśmy zdążyli na czas przed nim - rzekł zaniepokojony León. 

Violetta nawet nie odpowiedziała. Zaczęło jej się robić słabo.

- Kochanie, co ci jest? Jesteś strasznie blada. Źle się czujesz?

- Strasznie mnie mdli...

- Masz chorobę morską?

- Nie wiem...

- Ok, tylko spokojnie. Weź wdech i wydech, to Ci się zrobi lepiej.

Wtem statek zaczął się jeszcze mocniej kołysać, a fale się zmagały.

- León, chyba zwymiotuję...

- Ok, nachyl się do wody. 

Po chwili, kapitan gondoli podszedł do pasażerów.

- Uwaga! Uwaga! Prosimy o założenie kamizelek ratunkowych! Ze względu na ryzyko zatonięcia gondoli!

- Jak duże jest ryzyko ? - spytała jakaś Pani siedząca z dzieckiem.

- Możemy nie dopłynąć do portu...

Ciąg dalszy nastąpi...

Jak Wam się podobał odcinek? Jesteście ciekawi, co się wydarzy dalej?